آبرو
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آبرو یا
عِرض (به کسر عین و سکون راء) بر حیثیّتی از
انسان اطلاق می‌شود که مورد
ستایش یا
سرزنش واقع می‌گردد، خواه در خود او باشد یا در
خانواده و کسانی که به گونه‌ای با او پیوند دارند. از آبرو به
ناموس نیز تعبیر می‌شود و این عنوان در باب‌های گوناگون فقهی مانند
طهارت،
صلات،
حج،
جهاد و
تجارت مورد توجّه و موضوع احکامی قرار گرفته است.
شریعت اسلام برای آبروی
انسان همانند
جان او ارزش ویژه‌ای قائل شده است؛ تا آنجا که
دفاع از آن را
واجب کرده و ریختن
خون تجاوز کننده به آن را در بعضی موارد با شرایطی،
جایز دانسته و نیز ترک مهم‌ترین واجبات را در راستای حفظ آن، روا شمرده است.
رفتن به
حج،ادامه
نمازفراهم آوردن
آب برای
وضو و
غسلو یا
امر به معروف و
نهی از منکر، اگر موجب به خطر افتادن آبروی انسان شود
از
وجوب می‌افتند.
از موارد جواز
غیبت موردی است که حفظ آبروی غیبت شونده منوط به آن است.
دفاع از آبروی خود و هر فرد محترم دیگری در صورت
ظنّ به سلامت جان، و نیز دفاع از ناموس در برابر تجاوزگر یا کسی که به انگیزه اطّلاع بر ناموس مسلمانی به درون خانه او سر می‌کشد، واجب است؛ هر چند به کشتن تجاوزگر و نگاه کننده بی‌انجامد.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۱، ص۹۸.
