حکومت آل ابراهیم (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
برخی قضاوت‌هاى نادرست از حسادت یهود نسبت به
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و خـانـدانـش سـرچـشـمـه مـى‌گـیـرد و بـه هـمـیـن دلیل بى‌ارزش است، آنها بر اثر
ظلم و ستم و
کفران نعمت، مقام
نبوت و
حکومت را از دست دادنـد، و بـه هـمین جهت مایل نیستند این موقعیت الهى به دست هیچ‌کس سپرده شود، و لذا نسبت بـه پـیـامـبـر
اسلام (صلي‌الله‌عليه‌وآله) و خـانـدانـش کـه مشمول این موهبت الهى شده‌اند
حسد می‌ورزند، و با آن‌گونه قضاوت‌هاى بى‌اساس می‌خواهند آبى بر شعله‌هاى
آتش حسد خویش بپاشند.
•• «أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَى مَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ فَقَدْ آتَيْنَآ آلَ إِبْرَاهِيمَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَآتَيْنَاهُم مُّلْكًا عَظِيمًا»؛
«يا اينکه نسبت به مردم (= پيامبر و خاندانش)، و بر آنچه خدا از فضلش به آنان بخشيده،
حسد مى‌ورزند؟ ما به آل ابراهيم، (که يهود از خاندان او هستند نيز،)
کتاب و
حکمت داديم؛ و حکومت عظيمى در
اختیار آنها (= پيامبران بنى اسرائيل) قرار داديم».
این آخرین شق‌ها و لنگه‌هاى سه‌گانه است که در
آیه شریفه آمده و روى سخن در آیه به
یهود و جواب از قضاوتى است که علیه
مؤمنین کردند، به اینکه دین
مشرکین از دین آنان بهتر است.
و مراد از کلمه (ناس) در آیه شریفه بنا بر آنچه
سیاق دلالت می‌کند همان مؤمنین‌اند، و مراد از (ما آتیهم الله من فضله) نبوت و
کتاب و معارف دینی است، که خدای تعالی به
فضل و کرمش به ایشان داده، چیزی که هست از ذیل آیه که می‌فرماید: (با اینکه ما به آل‌ابراهیم کتاب و
حکمت دادیم)، برمی‌آید منظور از کلمه: (ناس) عموم مؤمنین نیست؛ بلکه منظور
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است که از آل‌ابراهیم است، و بنابراین مراد از این کلمه شخص آن جناب است، چون اگر دیگران هم بهره‌ای از این فضل
خدا برده‌اند، از طریق آن جناب و به
برکات عالیه آن حضرت بوده: در سابق یعنی در
تفسیر آیه: (ان الله اصطفی آدم و نوحا و آل ابراهیم...) نیز گذشت، که گفتیم منظور
قرآن از آل ابراهیم، رسول
اسلام و
ائمه از دودمان آن حضرت است.
خواهی گفت چطور ممکن است
قرآن کریم کلمه: (ناس) را بر یک نفر
اطلاق کند، در پاسخ می‌گوییم: به عنوان
کنایه هیچ عیبی ندارد، مثل اینکه خود ما وقتی کسی سر به سرمان می‌گذارد، می‌گوییم: مردم آزاری مکن، و یا چه کار به کار مردم داری، و منظورمان این است که متعرض من مشو.
برخى «مُلك عظيم» را به
جمع ميان
سیاست دنیا،
شرع و
دین تفسیر كرده‌اند.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۲، ص۹۴، برگرفته از مقاله «حکومت آل ابراهیم».
