حکم گریه (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در آیات
قرآن به برخی از احکام
گریه اشاره شده است.
جواز گريه براى انسانها:
۱. «وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ يَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاكْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدِينَ؛
و هر زمان آياتى را كه
بر پيامبر اسلام نازل شده بشنوند، چشمان آنها را مى‌بينى كه از شوقِ حقيقتى كه دريافته‌اند اشك مى‌ريزد، در حالى كه مى‌گويند: پروردگارا!
ایمان آورديم؛ پس ما را با گواهان و شاهدان حق، در زمره ياران
محمّد بنويس.»
۲. «وَ تَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا أَسَفى عَلى
يُوسُفَ وَ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ
الْحُزْنِ ...؛
و از آنها روى‌برگرداند و گفت: وا اسفا
بر يوسف! و چشمان او از اندوه سفيد شد....»
۳. «وَ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ يَبْكُونَ وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً؛
آنها بى‌اختيار به
خاک مى‌افتند و گريه مى‌كنند؛ و اين آيات، همواره
بر خشوعشان مى‌افزايد.»
۴. «أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا؛
آنها پیامبرانی بودند که خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان
آدم، و از کسانی که با
نوح بر کشتی سوار کردیم، و از دودمان ابراهیم و یعقوب، و از کسانی که
هدایت کردیم و برگزیدیم. آنها کسانی بودند که وقتی آیات خداوند رحمان
بر آنان خوانده می‌شد به خاک می‌افتادند، در حالی که سجده می‌کردند و گریان بودند.»
۵. «وَ أَنَّ إِلى رَبِّكَ الْمُنْتَهى • وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكى؛
و آيا از كتب پيشين انبيا به او نرسيده است اينكه همه امور به پروردگارت منتهى مى‌گردد؟! و اينكه اوست كه خنداند و گرياند.»
۶. «وَ تَضْحَكُونَ وَ لا تَبْكُونَ؛
و مى‌خنديد و نمى‌گرييد.»
جواز گريستن در فقدان عزيزان:
«... وَ قالَ يا أَسَفى عَلى
يُوسُفَ وَ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ
الْحُزْنِ ...؛
... و گفت: وا اسفا
بر يوسف! و چشمان او از اندوه سفيد شد....»
جواز گريستن، در پى تلاوت و شنيدن
آیات الرّحمان:
«أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا؛
آنها پیامبرانی بودند که خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم، و از کسانی که با نوح
بر کشتی سوار کردیم، و از دودمان ابراهیم و یعقوب، و از کسانی که هدایت کردیم و برگزیدیم. آنها کسانی بودند که وقتی آیات خداوند رحمان
بر آنان خوانده می‌شد به خاک می‌افتادند، در حالی که سجده می‌کردند و گریان بودند.»
جواز گريه در پى
تلاوت و شنيدن آيات
قرآن:
۱. «وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ يَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاكْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدِينَ؛
و هر زمان آياتى را كه
بر پيامبر اسلام نازل شده بشنوند، چشمان آنها را مى‌بينى كه از شوقِ حقيقتى كه دريافته‌اند اشك مى‌ريزد، در حالى كه مى‌گويند: پروردگارا! ايمان آورديم؛ پس ما را با گواهان و شاهدان حق، در زمره ياران محمّد بنويس.»
۲. «وَ
قُرْآناً ... • ... إِذا يُتْلى عَلَيْهِمْ ... • وَ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ يَبْكُونَ ...؛
و
قرآنى بر تو نازل كرديم ... هنگامى كه
قرآن بر آنان خوانده مى‌شود، ... آنها بى‌اختيار به خاك مى‌افتند و گريه مى‌كنند....»
۳. «أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا؛
آنها پیامبرانی بودند که خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم، و از کسانی که با نوح
بر کشتی سوار کردیم، و از دودمان
ابراهیم و یعقوب، و از کسانی که هدایت کردیم و برگزیدیم. آنها کسانی بودند که وقتی آیات خداوند رحمان
بر آنان خوانده می‌شد به خاک می‌افتادند، در حالی که سجده می‌کردند و گریان بودند.» مقصود از «آيات الرّحمن»
قرآن است.
جواز گريستن در فراق عزيزان، در دين
یعقوب علیه‌السلام:
«وَ تَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا أَسَفى عَلى
يُوسُفَ وَ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ
الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ؛
و از آنها روی برگرداند و گفت: وا اسفا
بر یوسف! و چشمان او از اندوه
سفید شد، اما
خشم خود را فرو می‌برد (و هرگز کفران نمی‌کرد)!»
جواز گريستن، براى
خوف از خدا:
۱. «وَ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ يَبْكُونَ وَ يَزِيدُهُمْ خُشُوعاً؛
آنها بى‌اختيار به خاك مى‌افتند و گريه مى‌كنند؛ و اين آيات، همواره
بر خشوعشان مى‌افزايد.»
۲. «أُولئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهِيمَ وَ إِسْرائِيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا؛
آنها پیامبرانی بودند که خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم، و از کسانی که با نوح
بر کشتی سوار کردیم، و از دودمان ابراهیم و یعقوب، و از کسانی که هدایت کردیم و برگزیدیم. آنها کسانی بودند که وقتی آیات خداوند رحمان
بر آنان خوانده می‌شد به خاک می‌افتادند، در حالی که سجده می‌کردند و گریان بودند.»
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۱، ص۵۳۳، برگرفته از مقاله «حکم گریه» مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۲۴، ص۴۵۳، برگرفته از مقاله «احکام گریه»
