حکم راه رفتن (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در
دین اسلام همه اعمال و رفتار
انسان دارای
آدابی است و از جمله آنها نحوه
راه رفتن است، که
قرآن کریم به آن اشاره کرده است.
راه رفتن مغرورانه و از روی سرمستی
حرام است.
«ولا تمش فی الارض مرحـا انک لن تخرق الارض ولن تبلغ الجبال طولا؛
و روی
زمین ، با
تکبر راه مرو! تو نمی‌توانی زمین را بشکافی، و طول قامتت هرگز به کوه‌ها نمی‌رسد.»
«ولا تصعر خدک للناس ولا تمش فی الارض مرحـا ان الله لا یحب کل مختال فخور؛
(پسرم!) با بی اعتنایی از مردم روی مگردان، و مغرورانه بر زمین
راه مرو که
خداوند هیچ
متکبر مغروری را
دوست ندارد.»
ناگفته پیدا است که منظور
لقمان، تنها مساله روی گرداندن از مردم و یا
راه رفتن مغرورانه نیست، بلکه منظور
مبارزه با تمام مظاهر
تکبر و
غرور است اما از آنجا که این گونه صفات قبل از هر چیز خود را در حرکات عادی و روزانه نشان می‌دهد، انگشت روی این مظاهر خاص گذارده است.
رعایت
اعتدال و
آرامش و
وقار، در
راه رفتن مطلوبیت دارد.
«واقصد فی مشیک..؛
(پسرم!) در
راه رفتن، اعتدال را رعایت کن از صدای خود بکاه (و هرگز فریاد مزن) که زشت‌ترین صداها صدای خران است.»
"و اقصد فی مشیک و اغضض من صوتک ان انکر الاصوات لصوت الحمیر" کلمه "قصد" در هر چیز به معنای حد اعتدال در آن است، و کلمه "غض" به طوری که
راغب گفته به معنای نقصان در
نگاه کردن و صدا کردن است، و بنا به گفته وی غض صوت به معنای آهسته و کوتاه صدا کردن است، و معنای آیه این است که در
راه رفتنت میانه‌روی را پیش گیر.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حکم راه رفتن».
