حکم ثنویت (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثنویت به معنای دوگانه پرستى و دو وجود پرستى و اعتقاد به وجود دو
خدا (دو خالق و مدبر) در
عالم است. این اعتقاد قبل از ظهور
اسلام بوده است و منابع دینی نیز بدان پرداخته‌اند.
هرچند واژه ثنویت عیناً در
قرآن به کار نرفته ولی چون لازمه اثبات و
اعتقاد به
توحید نفی ثنویت است، می‌توان ثنویون را از جمله مخاطبان آیاتی دانست که به اثبات توحید می‌پردازد.
از دیدگاه مفسران، در قرآن علاوه بر آیات بسیاری که به طور مطلق به اثبات توحید و رد
شرک می‌پردازد، آیاتی هم هست که به
انکار وجود دو خدا یا دو فاعل و مؤثر اختصاص دارد.
البته مفسران در شرح برخی از آنها گفته‌اند که مراد صرفاً نفی وجود دو خدا نیست بلکه مراد نفی وجود بیش از یک خداست.
عقیده به دو معبود (ثنویت)، مورد
نهی خداوند است.
«وقال الله لا تتخذوا الـهین اثنین انما هو الـه وحد فایـی فارهبون؛
خداوند فرمان داده: دو معبود برای خود انتخاب نکنید؛
معبود شما همان خدای یگانه است؛ تنها از
کیفر من بترسید!» (در
آیه ۵۱
سوره نحل خداوند
اعتقاد به دو اِله (خدای خالق و خدای مدبر) را نادرست می‌خواند)
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حکم ثنویت»
