حِمایَة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حِمایَة (به کسر حاء و فتح یاء) از
واژگان نهج‌البلاغه به معنای دفاع و يارى كردن است.
مواردی متعدد از این مادّه در
نهج‌البلاغه به كار رفته است.
حِمایَة به معنای دفاع و یاری کردن است.
به معناى دفاع و منع است كه عبارات اخراى يارى كردن باشد.
بعضی از مواردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) درباره
تقوا فرمود:
«عِبَادَ اللهِ، إِنَّ تَقْوَى اللهِ حَمَتْ أوْلِيَاءَ اللهِ مَحَارِمَهُ، وَ أَلْزَمَتْ قُلُوبَهُمْ مَخَافَتَهُ.» «اى بندگان
خدا! ترس از خدا دوستان خدا را از ارتكاب محرّمات باز مى‌دارد و قلب‌هاشان را قرين خوف و خشيت قرار مى‌دهد.»
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با
حادث بودن موجودات فرموده:
«مَنَعَتْها «مُنْذُ» الْقِدْمَةَ، وَ حَمَتْها «قَدُ» الاَْزَلِيَّةَ.» «همين كه مى‌گوييم موجودات «از فلان وقت» پيدا شده‌اند آنها را از قديم بودن منع كرده‌ايم و اين‌كه مى‌گوييم «قطعاً» به وجود آمده‌اند، آنها را از ازلى بودن ممنوع ساخته‌ايم.»
مواردی متعدد از این ماده در نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حمایة»، ج۱، ص۳۰۷.
