حُبُک (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُبُک (به ضم حاء و باء) از
واژگان قرآن کریم جمع حِبَاکٌ و حَبِیکَة، به معنای راه‌ها است.
حُبُک (بر ورن عنق) به معنی راه‌ها است.
مجمع البیان آن را جمع حِبَاکٌ و حَبِیکَة گفته است.
اصل آن به معنی بستن و محکم کردن است چنان‌که در
قاموس آن را قبل از هر معنی آورده است.
به معنی خوبی و زینت نیز آمده است.
به موردی از
حُبُک که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ السَّماءِ ذاتِ الْحُبُکِ) «
قسم به آسمان كه داراى چين و شكن‌هاى زيباست.»
مجمع حبک را طرائق (راه‌ها) معنی کرده است یعنی «
قسم به آسمان که در آن راه‌هاست.»
قول مجمع البیان در مورد آیه از همه بهتر به نظر می‌رسد زیرا در آیات ماقبل صحبت از بادها و ابرها است که در آسمان روانند و راه‌های مخصوصی دارند، پس به جا است که بعد از ذاریات و جاریات و
مقسّمات و حاملات که همه در جوّ آسمانند گفته شود: «سوگند به آسمان که دارای راه‌هاست» و شاید یکی از مؤیّدات آن آیه مابعد باشد که فرموده
(اِنَّکُمْ لَفِی قَوْلٍ مُخْتَلِفٍ) (كه شما درباره
قیامت در گفتار مختلفى هستيد!)
زیرا اختلاف یک نوع راه راه بودن است. احتمال اخیر، قول
المیزان است. مؤید دیگر، این آیه است که درباره آسمان فرموده:
(وَ لَقَدْ خَلَقْنا فَوْقَکُمْ سَبْعَ طَرائِقَ) (ما بر فراز شما هفت راه (طبقات هفتگانه آسمان) را قرار داديم)
شاید راه‌های عروج و نزول
ملائکه و ورود اشعه کیهانی و انوار و غیره نیز مراد باشد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «حبک»، ج۲، ص۹۹.
