حَلاوَت (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَلاوَت از
واژگان نهج البلاغه به معنای شیرینی است.
حضرت علی (علیهالسلام) در وصف
دنیا و در رابطه با
استغفار واقعی از این واژه استفاده نموده است.
حَلاوَة به معنای شیرینی است.
امام فصاحت و امام سخن (علیهالسّلام) در وصف دنیا فرموده:
«لم یکن امرؤ منها فی حبرة الّا اعقبته بعدها عبرة... و ان جانب منها اعذوذب و احلولی، امرّ منها جانب فاوبی» (نبوده مردی در آن در سروری مگر آنکه بعد از آن اشکی (غمی) تعقیبش کرده ... و اگر جانبی از آن گوارا و شیرین شود، جانب دیگری تلخ و با «وبا» میگردد) «احلولی الشیء احلیلاء» یعنی شیرین شد.
(شرحهای خطبه:
)
حضرت علی (علیهالسلام) در رابطه با استغفار واقعی فرموده:
«و السادس ان تذیق الجسم الم الطاعة کما اذقته حلاوة المعصیة» (ششم آن كه به همان اندازه كه شيرينى
معصیت و
گناه را چشيدى زحمت
طاعت را نيز بچشى)
(شرحهای حکمت:
)
حضرت علی (علیهالسلام) فرموده:
«مرارة الدنیا حلاوة الاخرة و حلاوة الدنیا مرارة الآخرة» (تلخى دنيا شيرينى
آخرت و شيرينى دنيا تلخى آخرت است).
(شرحهای حکمت:
)
حضرت (علیهالسلام) درباره
زنان فرموده:
«المراة عقرب حلوة اللّسبة» «لسبه» به کسر اوّل به معنی
معاشرت است (زن
عقرب است ولی معاشرت وی شیرین میباشد) گوئی منظور از عقرب بودن اذیت زن است نسبت به
مرد.
(شرحهای خطبه:
)
نوزده مورد از این ماده در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حلاوة»، ج۱، ص۲۹۹.