حَظیرَه (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَظیرَه از
واژگان نهج البلاغه به معنای آغل
گوسفند و
شتر است.
حضرت علی (علیهالسلام) برای بیان مقامات عالی
ملائکه از این واژه استفاده نموده است.
حَظیرَه به معنای آغل گوسفند و شتر است، جمع آن حظائر میباشد.
مراد از آن در کلام امام (علیهالسلام) مقامات عالی ملائکه است: «
«ثم خلق سبحانه لاسکان سمواته ... خلقا بدیعا من ملائکته و ملاء بهم فروج فجاجها... و بین فجوات تلک الفروج زجل المسجّین منهم فی حظائر القدس و سترات الحجب و سرادقات المجد»»
(سپس خدای سبحان برای اسکان آسمانهایش ... خلق بیسابقهای از ملائکهاش آفرید و با آنها پهناهای راههای آسمانها را پر کرد و در میان وسعتهای آن پهناها، زمزمههای بلند تسبیح گویان ملائکه محیط را پر کرده که در حظیرههای قدس و پردههای حجابها و سرا پردههای مجد و عظمت ساکنند).
(شرحهای خطبه:
)
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حظیره»، ج۱، ص۲۸۴.