حَظْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَظْو از
مفردات نهج البلاغه به معنای
مکانت، خوشبختی و لذت بردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
دنیا از این واژه استفاده نموده است.
حَظْو -
حظّه به معنای
مکانت، خوشبختی و لذت بردن است.
مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره دنیا فرموده:
«مَتَاعُ الدُّنْيَا حُطَامٌ ... قُلْعَتُهَا اَحْظَی مِنْ طُمَاْنِینَتِهَا، وَ بُلْغَتُهَا اَزْکَی مِنَ ثَرْوَتِهَا»؛
«متاع دنیا خاشاک است بریدن از آن از اطمینانش خوش‌تر و لذت بخش‌تر، و کفاف آن از ثروتش پاکتر است».
حضرت علی (علیه‌السلام) در عهد
محمد بن ابی‌بکر فرموده:
«وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللهِ، أَنَّ الْمُتَّقِينَ ذَهَبُوا بِعَاجِلِ الدُّنْيَا وَ آجِلِ الاْخِرَةِ ... فَحَظُوا مِنَ الدُّنْيَا بِمَا حَظِيَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ»؛
«اى بندگان خدا! آگاه باشيد كه پرهيزكاران هم از دنياى زودگذر و هم از سراى
آخرت بهره گرفتند ... همان لذّتى را كه متنعّمان از دنيا بردند، نصيبشان شد»؛
از این لفظ دو مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حظو»، ج۱، ص۲۸۵.
