حَظْر (مفردات‌نهج‌البلاغه)

حَظْر از مفردات نهج البلاغه به معنای منع کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در حکمت ۲۷۹ از این واژه استفاده نموده است.

حَظْر به معنای منع کردن است.

برخی از مواردی که در نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:

«إِذَا أَرْذَلَ اللهُ عَبْداً حَظَرَ عَلَيْهِ الْعِلْمَ»؛
«هرگاه خداوند بنده‌اى را بر اثر گناهانش پست بشمرد، علم و دانش را از او منع مى‌كند».

(شرح‌های حکمت:)

دو مورد از این لفظ در «نهج البلاغه» آمده است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۱، ص۲۸۴.
۲.	↑ طریحی، فخر‌الدین، مجمع البحرین ت-الحسینی، ج۳، ص۲۷۳.
۳.	↑ شرتونی، سعید، اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۱، ص۶۷۵.
۴.	↑ سید رضی، محمد، نهج البلاغه ت الحسون، ص۸۴۷، حکمت ۲۷۹.
۵.	↑ عبده، محمد، نهج البلاغه - ط مطبعة الاستقامة، ج۳، ص۲۲۳، حکمت ۲۸۸.
۶.	↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۲۶، حکمت ۲۸۸.
۷.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۸۰۹.
۸.	↑ ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۶۵۹.
۹.	↑ ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۵، ص۶۵۹.
۱۰.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین، ج۱۴، ص۳۸۷.
۱۱.	↑ هاشمی خویی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج۲۱، ص۳۷۶.
۱۲.	↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۹، ص۱۸۲.