حَصَب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَصَب (به فتح حاء و صاد) از
واژگان قرآن کریم به معنای سنگریزه انداختن است.
این واژه چهار بار در
قرآن کریم آمده است.
مشتق
حَصَب که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
حاصِب (به کسر صاد) به معنای باد ریگ‌افشان است.
حَصَب به معنی سنگریزه انداختن است.
مجمع البیان ذیل آیه ۹۸
انبیاء گوید: اصل
حصب به معنی انداختن است.
اقرب الموارد گوید: اصل آن انداختن سنگریزه است:
«حَصَبَهُ حَصْباً: رَمَاهُ بِالْحَصْبَاءِ» سپس در هر انداختن به کار رفته است.
به مواردی از
حَصَب که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(اِنَّکُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ) «شما و آن‌چه جز
خدا می‌پرستید انداخته شده
جهنّم و هیزم آن هستید.»
(حَصَب) (مثل اسد) را هیزم و آن‌چه در آتش انداخته می‌شود معنی کرده‌اند.
طبرسی گوید مراد آن است که هم‌چون انداخته شدن سنگریزه، به آتش انداخته می‌شوند.
(وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ) (مردمِ گنه‌كار و سنگ‌ها (
بت‌ها) هيزم آن هستند...)
آیه‌ی ۹۸
انبیاء نظیر آیه فوق است که در (حجر) گذشت.
و گفتیم که شامل معبودهای جاندار نیست.
(اِنَّا اَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ حاصِباً) (ما بر آن‌ها طوفانى از شن فرستاديم.)
حاصب را باد ریگ افشان گفته‌اند.
واژه
حاصب چهار بار در
قرآن مجید آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «حصب»، ج۲، ص۱۴۶-۱۴۷.
