حَذَذ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَذَذ (به فتح حاء و ذال) و
حَذَّ (به فتح حاء و ذال مشدد و مفتوح) از
واژگان نهج البلاغه به معنای سرعت قطع است.
حَذّاء (به فتح حاء و ذال مشدد و مفتوح) صیغه مبالغه به معنی به سرعت رونده است.
از اين ماده فقط يک مورد در «
نهج البلاغه» آمده است.
حَذَذ و
حَذَّ به معنای سرعت قطع، آمده است.
«
حذ الشی‌ء حذّا: اسرع قطعه.»
حَذّاء صیغه مبالغه به معنی به سرعت رونده است.
«
ناقه حذّاء» نیز یعنی شتر سريع السير.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
دنیا فرموده:
«أَلا وَ إنَّ الدُّنْيا قَدْ وَلَّتْ حَذّاءَ فَلَمْ يَبْقَ مِنْها إِلاّ صُبابَةٌ كَصُبابَةِ الْاَناءِ.» «بدانيد دنيا به سرعت روگردانده و نمانده از آن مگر ته مانده‌اى مانند ته مانده ظرف آب يا
طعام.»
این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حذذ»، ص۲۵۹.
