حوض (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَوض ( به فتح حا) از
واژگان نهج‌البلاغه به معنای جمع كردن است. به این خاطر محل جمع شدن آب را حوض گویند. از این مادّه شش مورد در
نهج‌البلاغه آمده است.
حَوض جمع كردن است. به این خاطر محل جمع شدن آب را حوض گویند.
مواردی که در
نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد.
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) در رابطه با
طلحه و زبیر و ناکثین فرمود:
«وَ ايْمُ اللَّهِ لَأُفْرِطَنَّ لَهُمْ حَوْضاً أَنا ماتِحُهُ، لايَصْدُرونَ عَنْهُ بِريٍّ، وَ لا يَعُبّونَ بَعْدَهُ في حَسْيٍ.» «به
خدا سوگند حوضى برايشان از آب پر سازم كه تنها خود بتوانم آبش را بكشم، از آن سيراب برنگردند
و پس از آن ديگر آب ننوشند.»
(شرح‌های خطبه:
)
در رابطه با
بیعت خويش فرموده:
«وَبَسَطْتُمْ يَدي فَكَفَفْتُها، وَمَدَدْتُموهَا فَقَبَضْتُها، ثُمَّ تَداكَكْتُمْ عَلَيَّ تَداكَّ الاِْبِلِ الْهيمِ عَلَى حِياضِهَا يَوْمَ وِرْدِهَا.»«شما (براى بيعت) دستم را گشوديد
و من بستم. شما آن را به سوى خود كشيديد
و من آن را برگرفتم! پس از آن همچون شتران تشنه كه روز وعده آب به آب خورگاه حمله كنند
و به يكديگر پهلو زنند به گردم ريختيد.»
(شرح‌های خطبه:
)
از این مادّه دو مورد در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حوض»، ج۱، ص۳۱۴.
