حمایة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حِمایَة (به کسر حاء و فتح میم)، از
واژگان نهج‌البلاغه، به معنای دفاع و يارى كردن است. مواردی متعدد از این مادّه در
نهج‌البلاغه به كار رفته است.
حِمایَةبه معنای دفاع و یاری کردن است.
بعضی از مواردی که در
نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد.
امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) در خطبه ۱۱۴ فرمود:
«عِبَادَ اللهِ، إِنَّ تَقْوَى اللهِ حَمَتْ أوْلِيَاءَ اللهِ مَحَارِمَهُ، وَأَلْزَمَتْ قُلُوبَهُمْ مَخَافَتَهُ.»«اى بندگان
خدا! ترس از خدا دوستان خدا را از ارتكاب
محرّمات باز مى‌دارد و قلب‌هاشان را قرين خوف و خشيت قرار مى‌دهد.»
(شرح‌های خطبه:
)
در رابطه با
حادث بودن موجودات فرموده::
«مَنَعَتْهَا «مُنْذُ» الْقِدْمَةَ، وَحَمَتْهَا «قَدُ» الاَْزَلِيَّةَ.»«همين كه مى‌گوييم موجودات «از فلان وقت» پيدا شده‌اند آنها را از قديم بودن منع كرده‌ايم و اين‌كه مى‌گوييم «قطعاً» به وجود آمده‌اند، آنها را از ازلى بودن ممنوع ساخته‌ايم.»
(شرح‌های خطبه:
)
مواردی متعدد از این ماده در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حمایة»، ج۱، ص۳۰۷.
