• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حما (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





حَمْاُ (به فتح حاء و سکون میم) از واژگان نهج‌البلاغه، به معنای قرابت است. و «الحَمَاُ» (به فتح حاء و میم) به معنای لجن سیاه بدبو است. تنها یک مورد از این مادّه در نهج‌البلاغه آمده است.



حَمْاُبه معنای قرابت است. «الحَمَاُ» (به فتح حاء و میم) به معنای لجن سیاه بدبو است.


مواردی که در «نهج‌البلاغه» آمده است به شرح ذیل می‌باشد.

۲.۱ - خطبه ۱۳۷

درباره طلحه و زبیر و عایشه و اتباع آن‌ها فرموده: «وَ إِنَّ مَعِي لَبَصِيرَتِي، مَا لَبَّسْتُ وَلاَ لُبِّسَ عَلَيَّ، وَإِنَّهَا لَلْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ، فِيهَا الْحَمأُ وَالْحُمَةُ وَالشُّبْهَةُ الْمُغْدِفَةُ.»«من بينايى خويش را به همراه دارم، چيزى را بر كسى مشتبه نكرده‌ام و چيزى بر من نيز مشتبه نشده است. آن‌ها گروهى سركش و ستم‌گرند كه بعضى از بستگان پیامبر و همسر او را با خود همراه كردند و كار را بر مردم مشتبه ساختند.» (شرح های خطبه:) ابن ابی‌الحدید و محمد عبده نقل كرده‌اند: رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌و‌اله) به‌ آنحضرت خبر داده بود كه گروهى بر عليه تو طغيان خواهد كرد كه در آن بعضى از زوجات آنحضرت و از قرابت او خواهد بود، معنى كلام حضرت آنستكه: من به اشتباه نرفته‌ام و كار به من مشتبه نشده است اينها، گروه شورشى هستند كه در ميان آن‌ها قرابت رسول و زوجه وى (با عقرب كنايه آورده) وجود دارد و شبهه ظلمانى نيز با آن‌ها است بعضى حما را حماء با همزه خوانده‌اند كه به معنى لگن سياه است و در قرآن مجید آمده: (وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ صَلْصالٍ مِنْ حَمَإٍ مَسْنُونٍ.) و آن‌گاه آن‌را مختلط و مضّر و غيره گفته‌اند.


مواردی زیاد از این ماده در نهج‌البلاغه آمده است.


۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۱، ص۳۰۰.    
۲. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۳۷۰.    
۳. شرتونی، سعید، اقرب الموارد فی فصح العربیة والشوارد، ج۱، ص۷۸۲.    
۴. فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۱، ص۱۲.    
۵. زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۱، ص۱۴۰.    
۶. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ط دار القلم، ص۲۵۹.    
۷. السید الشریف الرضی، نهج البلاغة ت الحسون، ج۱، ص۳۰۰.    
۸. عبده، محمد، نهج البلاغة، ط مطبعة الإستقامة، ج۲، ص۲۷.    
۹. صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۱۹۴، خطبه ۱۳۷.    
۱۰. مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۲۹۳.    
۱۱. ابن میثم بحرانی، ترجمه و شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۳۰۵.    
۱۲. بحرانی، ابن میثم، ترجمه شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۳۰۵.    
۱۳. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین، ج۵، ص۵۰۸.    
۱۴. هاشمی خویی، حبیب‌الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ج۸، ص۳۳۹.    
۱۵. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۳۳.    
۱۶. حجر/سوره۱۵، آیه۲۶.    
۱۷. ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۹، ص۳۴.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حما»، ج۱، ص۳۰۰.    






جعبه ابزار