حُقُب (بر وزن عنق) از مفردات نهج البلاغه به معنای دهر، زمان و هشتاد سال است. این واژه فقط یک بار در نهج البلاغه استفاده شده است. حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با آن که پدران مردم پیش از بعثت در چه وضعی بودند از این واژه استفاده نموده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با آن که پدران مردم پیش از بعثت در چه وضعی بودند و در چه وضعی مردند و آنها در چه وضعی هستند فرموده: «وَ لَعَمْري مَا تَقادَمَتْ بِكُمْ وَ لاَ بِهِمُ الْعُهُودُ، وَ لاَ خَلَتْ فِيَما بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُمُ الاَحْقَابُ وَ الْقُرونُ»؛
