حَفا (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَفا از
مفردات نهج البلاغه به معنای پا برهنه بودن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با اموات از این واژه استفاده نموده است.
حَفا به معنای پا برهنه بودن است و آن فقط یک‌بار در «
نهج البلاغه» دیده می‌شود.
موردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با مردگان فرموده:
«اسْتَبْدَلُوا بِظَهْرِ الاَْرْضِ بَطْناً، وَ بِالسَّعَةِ ضِيقاً، وَ بِالاَْهْلِ غُرْبَةً، وَ بِالنُّورِ ظُلْمَةً، فَجَاؤُوهَا كَمَا فَارَقُوهَا، حُفَاةً عُرَاةً»؛
«شکم زمین را بر روی آن و تنگی را بجای وسعت، غربت را بجای
خانواده،
ظلمت را بجای
نور عوض گرفتند، بطرف زمین آمدند چنانکه در وقت ولادت پا برهنه و عریان از زمین جدا شده بودند».
«فارقوها» اشاره به اوّل
خلقت است که فرموده: «و بدء خلق الانسان من طین» اگر حفاة و عراة قید «فارقوها» باشد اشاره به ولادت انسان است و اگر قید «جاؤوها» باشد کفن‌های مردگان در نظر است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حفا»، ج۱، ص۲۸۸.
