حَظیرَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَظیرَه از
مفردات نهج البلاغه به معنای آغل
گوسفند و
شتر است.
حضرت علی (علیه‌السلام) برای بیان مقامات عالی
ملائکه از این واژه استفاده نموده است.
حَظیرَه به معنای آغل گوسفند و شتر است، جمع آن حظائر می‌باشد.
موردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
مراد از آن در کلام امام (علیه‌السلام) مقامات عالی ملائکه است:
«ثُمَّ خَلَقَ سُبْحَانَهُ لاِِسْكَانِ سَمَاوَاتِهِ ... خَلْقاً بَدِيعاً مِنْ مَلاَئِكَتِهِ، وَ مَلاََ بهِمْ فُرُوجَ فِجَاجِهَا ... وَ بَيْنَ فَجَواتِ تِلْكَ الْفُروجِ زَجَلُ الْمُسَبِّحينَ مِنْهُمْ فِي حَظائِرِ الْقُدُسِ، وَ سُتُراتِ الْحُجُبِ، وَ سُرادِقاتِ الْـمَجْدِ»»
«سپس خدای سبحان برای اسکان آسمان‌هایش ... خلق بی‌سابقه‌ای از ملائکه‌اش آفرید و با آنها پهناهای راه‌های آسمان‌ها را پر کرد و در میان وسعت‌های آن پهناها، زمزمه‌های بلند تسبیح گویان ملائکه محیط را پر کرده که در حظیره‌های قدس و پرده‌های حجاب‌ها و سرا پرده‌های مجد و عظمت ساکنند».
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حظیره»، ج۱، ص۲۸۴.
