حَشْو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَشْو (به فتح حاء و سکون شین و واو) از
واژگان نهج‌البلاغه، به معنای پر کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با
ملائکه و
قضاوت از این واژه استفاده نموده است.
حَشْو به معنای پرکردن است، همچنین به معنای بی‌فائده نیز می‌آید «
حشا الوسادة بالقطن: ملاها».
حشو به معنی فضول الکلام و بی‌فایده نیز آید.
دو موردی که در
نهج البلاغه به کار رفته، به شرح ذیل است:
امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) در رابطه با ملائکه فرموده:
«وَمَلاََ بهِمْ فُرُوجَ فِجَاجِهَا، وَ حَشَا بِهِمْ فُتُوقَ أَجْوَائِهَا»؛
«
خداوند برای
اسکان آسمان‌هایش،
خلق عجیبی از ملائکه‌اش آفرید راه‌های آن‌ها و شکاف‌های جوّهای آن‌ها را با ملائکه پر کرد».
امام علی (علیه‌السّلام) همچنین درباره
قضاوت جور فرموده:
«فَإِنْ نَزَلَتْ بِهِ إِحْدَى المُبْهَمَاتِ هَيَّأَ لَهَا حَشْواً رَثّاً مِنْ رَأْيِهِ، ثُمَّ قَطَعَ بِهِ»؛
«چون یکی از مشکلات به او روی آورد چیزی زاید و بی‌فایده و پوسیده‌ای از
رأی خویش برای آن آماده کرده و با آن
حکم می‌کند».
از این مادّه دو مورد در نهج البلاغه آمده است.
بنابی، سید علی اکبر، مفردات نهج‌البلاغه، برگرفته از مقاله «حشو»، ج۱، ص۲۸۰.
