حشو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَشو (به فتح حاء و سکون شین و واو) به معنای پر کردن است. «حشا الوسادة بالقطن: ملاها». به معنی فضول الکلام و بی‌فایده نیز آید.
حَشو به معنای پرکردن است، همچنین به معنای بی‌فائده نیز می‌آید.
امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) در رابطه با
ملائکه فرموده:
«وَمَلاََ بهِمْ فُرُوجَ فِجَاجِهَا، وَحَشَا بِهِمْ فُتُوقَ أَجْوَائِهَا» «
خداوند برای اسکان آسمان‌هایش، خلق عجیبی از ملائکه‌اش آفرید راه‌های آن‌ها و شکاف‌های جوّهای آن‌ها را با ملائکه پر کرد.»
(شرح‌های خطبه:
)
امام علی (علیه‌السّلام) همچنین درباره قضاوت جور فرموده:
«فَإِنْ نَزَلَتْ بِهِ إِحْدَى المُبْهَمَاتِ هَيَّأَ لَهَا حَشْواً رَثّاً مِنْ رَأْيِهِ، ثُمَّ قَطَعَ بِهِ» «چون یکی از مشکلات به او روی آورد چیزی زاید و بی‌فایده و پوسیده‌ای از رأی خویش برای آن آماده کرده و با آن حکم می‌کند.»
(شرح‌های خطبه:
)
از این مادّه دو مورد در
«نهج» آمده است.
بنابی، سید علی اکبر، مفردات نهج‌البلاغه، برگرفته از مقاله «حشو»، ج۱، ص۲۸۰.
