حشد (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَشد (بر وزن عقل): جمع کردن. حشود: سرعت کردن در تعاون. «حشد الشی‌ء: جَمَعَه»
حَشد به معنای جمع کردن و سرعت کردن در
تعاون است. «حشدة» جمع حاشد به معنی سرعت‌کنندگان است.
حضرت علی (علیه‌السّلام) در رابطه با موعظه فرموده:
«الاْنَ عِبَادَ اللهِ وَالْخِنَاقُ مُهْمَلٌ، وَالرُّوحُ مُرْسَلٌ، فِي فَيْنَةِ الاِرْشَادِ، وَرَاحَةِ الاَْجْسَادِ، وَبَاحَةِ الاحْتِشَادِ» «الآن عمل کنید بندگان خدا، ریسمان خفه‌کننده گشاد است (
مرگ گلویتان را نفشرده)
روح رها شده است (قبض نگشته) در حال عقل و در میدان جمع شدن و تعاون.»
(شرح‌های خطبه:
)
حضرت در رابطه با از دنیا رفتن نیز می‌فرماید:
«ثُمَّ أُلْقِيَ عَلَى اَلْأَعْوَادِ رَجِيعَ وَصَبٍ وَ نِضْوَ سَقَمٍ تَحْمِلُهُ حَفَدَةُ اَلْوِلْدَانِ وَ حَشَدَةُ اَلْإِخْوَانِ» «سپس انداخته می‌شود در روی تخته‌ها از سفر برگشته و در رنج و لاغر شده از مرض، یارانی از فرزندان و عجله‌کنندگانی از برادران او را بر دوش می‌کشند.»
(شرح‌های خطبه:
)
از این ماده فقط دو مورد در
«نهج» آمده است و هر دو در
خطبه غرّاء بکار رفته است.
•
قرشی بنابی، سید علی اکبر، مفردات نهج‌البلاغه، برگرفته از مقاله «حشد»، ج۱، ص۲۷۹.
