آخوند ملّاحسن بن ملّاعلی بن ملّاحسن فقیه دیلمانی تنکابنی، عالم فاضل حکیمعارف و ادیب شاعر، از بزرگان اهل فضل و دانش بوده و در محلّه لنبان اصفهان ساکن بوده و بدین مناسبت به ملّاحسن لُنبانی نیز شهرت داشته است. وی تصوف را با حکمت جمع ساخته و در مسجد جامع عباسی تدریس حکمت خصوصاً شفا و اشارات می‌نموده است. [ملّاعبداللّه افندی صاحب ریاض با او نظر خوشی نداشته و می‌نویسد] از علوم دینی و نقلی نصیبی نداشته است. [امّا ملّاعبدالنبی قزوینی در تتمیم امل الآمل از او به‌عنوان «انه کان من الفضلاء و المشهورین و العلماء المعروفین علی مشرب الصّوفیه» یاد می‌کند.] در اواخر عمر قوای عقلانیش اختلالی یافته و در همان اوان به تاریخ ۱۶ صفر ۱۰۹۴ق وفات یافته و در تخت فولاد مدفون شد. قبر او اکنون در بقعه صاحب روضات واقع شده است. گاهی رباعی می‌سروده است. این رباعی از اوست: از کثرت داغ توام افلاکم ••••• وز زور لگدکوب حوادث خاکم باران نشاط گر ببارد سنگم ••••• ور آتش غم شعله کشد خاشاکم
