شیخ حسن دُریاب فرزند عباسعلی واعظ صالح، در سال ۱۲۸۰ش در دولت‌آباد بُرخواراصفهان متولّد شد. از نوجوانی به تحصیل علوم دینی مشغول شد و مدّتی بعد با پدرش به نجف اشرفمهاجرت کرد و از درس اساتید عالی‌قدر آنجا خصوصاً آیات عظام سیّدابوالحسن اصفهانی و سیّدمحسن حکیم بهره برد. او در کنار تحصیل به وعظ و ارشاد و تهذیب نفوس مردم و ترویج دین مشغول بود. او عالمی زاهد، متواضع، اهل مطالعه بود. و اوقات را به عبادت و تهجّد سپری می‌ساخت. از مصائب زندگی او شهادت فرزند برومندش در زندان رژیم بعثی حاکم بر عراق بود که آنرا با توکّل و صبر بر خویش هموار ساخت. در سال ۱۴۲۱ق به ایران آمد و در شهر مقدّس قم ساکن شد و سرانجام در ۵ شوال ۱۴۲۶ق به رحمت الهی واصل شد و پیکرش در قبرستان علی بن جعفر قم مدفون شد. وی ۹پسر داشت که ۷نفر از آنان در کسوت روحانیّت به تحقیق و ترویج دین مشغولند. (یاداشت‌های آقای رحیم قاسمی).
