حسن بن زیاد انصاری
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعلی حسن بن زیاد انصاری لؤلوئی (۱۱۶-۲۰۴ هـ)، از قضات و فقهای برجسته
قرن سوم قمری در
کوفه و از یاران
ابوحنیفه و
محمد بن حسن شیبانی بود. او تالیفات چندی در
فقه حنفی داشت.
ابوعلی
حسن بن زیاد لؤلوئی، اصل او از
کوفه، منسوب به انصاری بوده
و در حدود ۱۱۶ هـ به دنیا آمد
و در
بغداد می‌زیست.
او از شاگردان
ابوحنیفه بود
و دروس فقه را نزد وی، و
علم حدیث را نیز از
ابن‌جریج آموخت.
او از فقهای حنفی
و مردی فاضل و عالم به مذهب ابوحنیفه و حافظ رای و قول او بود.
افرادی مثل
محمد بن شجاع ثلجی،
شعیب بن ایوب صریفینی و
ولید بن حماد لؤلؤی از او روایت کرده‌اند.
او با اینکه از ابن‌جریج دوازده هزار حدیث نوشت و نقل کرد،
اما برخی او را ضعیف الحدیث دانسته و گفته‌اند که در نقل حدیث موثق و قابل اعتماد نبود، بلکه کذاب بود.
حتی برخی در
اسلام او تردید کرده‌اند.
او در سال ۱۹۴ هـ به جای
حفص بن غیاث قاضی کوفه شد،
اما در این کار موفق نبود و سرانجام استعفا کرد.
آثار ابوعلی کتاب‌های ادب القاضی، الخصال، الخراج، معانی الایمان، النفقات، الفرائض، الوصایا و کتاب المجرد لابی حنیفه می‌باشد.
ابوعلی سرانجام در سال ۲۰۴ هـ درگذشت.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۲۶۶، برگرفته از مقاله «ابوعلی
حسن بن زیاد لؤلوئی».
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۴۵۸.
