حسد (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حسد: (اَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ)«حسد» که در
فارسی از آن تعبیر به «رشک» می‌کنیم، به معنای آرزوی زوال
نعمت از دیگران است،
خواه آن نعمت به حسود برسد یا نرسد. بنابراین، کار حسود در ویران کردن و آرزوی ویران شدن متمرکز می‌شود، نه این که آن سرمایه و نعمت حتماً به او منتقل گردد.
(أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَى مَا آتَاهُمُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ فَقَدْ آتَيْنَآ آلَ إِبْرَاهِيمَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَآتَيْنَاهُم مُّلْكًا عَظِيمًا) (یا این‌که نسبت به مردم [
پیامبر و خاندانش]، بر آنچه
خدا از فضلش به آنان بخشیده، حسد می‌ورزند؟! ما به خاندان
ابراهیم، که
یهود از آنها هستند نیز، کتاب و حکمت دادیم؛ و حکومت عظیمی در اختیار آنها [
پیامبران بنی‌اسرائیل] قرار دادیم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
(فَقَدْ آتَیْنا آلَ اِبْراهِیمَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ) خدای تعالی در این جمله
اهل کتاب را در حسد ورزیدنشان مایوس نموده، امیدشان به این که نعمت از دست
آل ابراهیم برود را قطع می‌کند، و می‌فرماید این
فضل خدا از آنان قطع شدنی نیست، و اینها که نمی‌توانند ببینند کور شوند، و از غیظ بمیرند، که حسد سودی به حالشان ندارد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «حسد»، ص۱۸۴.
