• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حروف مد و لین

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: لین (مقالات مرتبط).

حروف مد و لین، حروف دارای کشش صوت (مد) یا نرمی در تلفظ (لین) است.



«مد» در لغت به معنای کشیدن، و در اصطلاح تجوید عبارت است از کشیدن صدا در حروف مد.


حروف مدی، که به آنها حروف جوفیه هم اطلاق می‌شود، عبارتند از: الف مدی، واو ساکن ماقبل مضموم؛ یای ساکن ماقبل مکسور (این هر سه در کلمات آتونی، اوذینا و اوتینا جمع شده‌اند). اصولا این سه حرف را نمی‌توان حروف حقیقی دانست؛ بلکه این‌ها صداهای کشیده هستند و صوت آن‌ها به علت عدم محدودیت به یک مخرج مشخص، قابلیت امتداد نامحدود دارد. چون حروف مد ذاتا توانایی قبول کشش صوت را دارند به این نام خوانده شده‌اند.


«لین» در لغت به معنای نرمی، و عبارت از مدی است که از کنار هم قرار گرفتن دو حرف پدید می‌آید؛ یکی واو ساکن ماقبل مفتوح؛ مانند: «الخوف» و «القوم»، و دیگری یای ساکن ماقبل مفتوح؛ مانند: «لا تیاسوا» و «شیئا».


حروف مد و لین را به لحاظ مخارج حروف، حروف جوفیه می‌گویند.
[۲] بیگلری، حسن، سرالبیان فی علوم القرآن، ص(۱۸۳-۱۵۲).
[۴] بیگلری، حسن، سرالبیان فی علوم القرآن، ص۱۷۸.
[۵] تهانوی، محمد اعلی بن علی، - ۱۱۵۸؟ ق، کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ج۱، ص۴۴۰.



۱. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۳۴۷.    
۲. بیگلری، حسن، سرالبیان فی علوم القرآن، ص(۱۸۳-۱۵۲).
۳. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۳۳۳.    
۴. بیگلری، حسن، سرالبیان فی علوم القرآن، ص۱۷۸.
۵. تهانوی، محمد اعلی بن علی، - ۱۱۵۸؟ ق، کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ج۱، ص۴۴۰.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «حروف مد و لین».    



جعبه ابزار