حُدُود (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُدُود: (تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ)«حُدُود» جمع
«حدّ» در اصل، به معنای جلوگیری و منع کردن است، و سپس به هر چیزی که فاصله میان دو شی‌ء باشد و آنها را از هم متمایز سازد، گفته می‌شود؛
مثلًا حدّ خانه و حدّ
باغ و حدّ
شهر و
کشور، به نقاطی گفته می‌شود که آنها را از نقاط دیگر جدا می‌سازد.
(تِلْكَ حُدُودُ اللّهِ وَمَن يُطِعِ اللّهَ وَرَسُولَهُ يُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ) (اینها مرزهای الهی است؛ و هر کس
خدا و پیامبرش را
اطاعت کند، و قوانین او را محترم بشمرد، خداوند وی را در باغ‌هایی بهشتی وارد می‌کند که نهرها از پای درختانش جاری است؛ جاودانه در آن خواهند بود؛ و این، رستگاری بزرگ است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه حد به معنای
دیوار و حائل بین دو چیز است، حائلی که از اختلاط آن دو به یکدیگر جلوگیری کند و تمایز بین آن دو را حفظ کند، مانند حد خانه و بستان و منظور از حدود خدا در این‌جا احکام
ارث و فرائض و سهام معین شده است که خدای تعالی در این دو آیه با ذکر
ثواب بر اطاعت خدا و
رسول در رعایت آن حدود و تهدید به عذاب خالد و خوار کننده در برابر نافرمانی خدا و تجاوز از آن حدود امر آن را بزرگ داشته است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «حُدُود»، ص۱۸۱.
