حَبَّه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَبَّه (به فتح حاء و باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای دانه است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
فتنه بنی‌امیه و
آفرینش مورچه از این واژه استفاده نموده است.
این واژه در شش بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
حَبَّه به معنای دانه آمده است.
به برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت درباره فتنه‌ها و نجات يافتن
مؤمن از آن‌ها فرموده:
«وَ تَسْتَخْلِصُ الْمُؤْمِنَ مِنْ بَيْنِكُمُ اسْتَخْلاصَ الطَّيْرِ الْحَبَّةَ الْبَطينَةَ مِنْ بَيْنِ هَزيلِ الْحَبِّ.» «همچون
خرمن شما را مى‌كوبند!، همچون پرنده‌اى كه دانه‌هاى درشت را از لاغر جدا مى‌كند، اين گمراهان، مؤمنان را از بين شما جدا مى سازند.»
امام (علیه‌السلام) درباره آفرینش مورچه می‌فرماید:
«تَنْقُلُ الْحَبَّةَ اِلَی جُحْرِها.» «دانه‌ها را (از راه‌های دور و نزدیک) به لانه اش منتقل می‌کند.»
این واژه در شش بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حبه»، ج۱، ص۲۴۶.
