[۴]ابن‌سینا، حسین بن عبدالله، الشفا (منطق)، ج۱، ص۱۸.
«ملکه» کیفیتی نفسانی است که در نفس رسوخ دارد و به سرعت از نفس زایل نمی‌شود؛ به دیگر بیان، ملکه، هیئتی نفسانی است که بدون تامل باعث صدور فعل یا انفعالی می‌شود؛ مانند غضب در کسی که مزاجی عصبانی دارد و اجتهاد در کسی که ملکه اجتهاد دارد؛ بنابراین تفاوت میان حال و ملکه تفاوتی عرضی است، زیرا حال، آن هیئتی است که عارض شود و هنوز راسخ نشده باشد و چون راسخ شود ملکه می‌شود؛ پس نسبت حال با ملکه چون نسبت طفل با مرد است.
