جُنُود (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جُنُود: (لِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ)«جُنُود» جمع
«جُند» در اصل به معنای زمینی است که دارای سنگ‌های بزرگ و روی هم انباشته‌ای باشد، سپس به هر چیز متراکم و چشمگیر اطلاق شده و معمولًا به انبوه لشکر «جُند» می‌گویند.
(وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ) (و هنگامی که در برابر «
جالوت» و سپاهیان او قرار گرفتند گفتند: «پروردگارا!
شکیبایی و
استقامت را بر ما فرو ریز؛ و قدم‌های ما را ثابت بدار؛ و ما را بر جمعیّت
کافران، پیروز گردان.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه جند به معنای مجتمعی انبوه است، چه از
انسان و چه از هر چیز دیگر، و اگر لشگر را جند نامیده‌اند به خاطر همین است که جمعیتی متراکم هستند و اگر در آیه مورد بحث، کلمه را به صیغه جمع جنود آورده، برای این بوده که بفهماند جمعیت
بنی اسرائیل کثرت قابل ملاحظه‌ای داشتند، با اینکه به حکم جملات بعدی همین آیه، مؤمنین واقعی آنان، بعد از عبور از نهر اندک بودند، (و این ملاکی دست می‌دهد که در سختی‌ها همیشه مؤمنین پایدار می‌مانند) و نظیر این نکته در آیه بعد هم که می‌فرماید:
(وَ لَمَّا بَرَزُوا لِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ)، از کلمه جنود استفاده می‌شود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «جُنُود»، ص۱۶۹.
