جُلُود (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جُلُود: (وَاَبْصارُهُمْ وَ جُلُودُهُمْ)«جُلُود» جمع
«جِلْد» به معنای پوست‌ها می‌باشد.
(حَتَّى إِذَا مَا جَاؤُوهَا شَهِدَ عَلَيْهِمْ سَمْعُهُمْ وَأَبْصَارُهُمْ وَجُلُودُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ) (وقتی به آن می‌رسند، گوش‌ها و چشم‌ها و پوست‌های تنشان به آنچه انجام می‌دادند گواهی می‌دهند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از جلود- پوست‌ها از آنجایی که در آیه شریفه قیدی برایش ذکر نشده، مطلق پوست بدن است که می‌تواند به خیلی از
گناهان شهادت دهد، گناهانی که جز با داشتن پوست بدن انجام نمی‌شود، مانند
زنا و امثال آن. البته ممکن هم هست در این صورت شهادت جلود را عمومیت داده، بگوییم: همین یک شهادت شامل شهادت دست‌ها و پاها که در آیه
(الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلی اَفْواهِهِمْ وَ تُکَلِّمُنا اَیْدِیهِمْ وَ تَشْهَدُ اَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ) نیز می‌شود هر چند که این احتمال بعید است.
بعضی
از مفسرین گفته‌اند: هر چند که قیدی برای جلود نیاورده و نفرموده پوست کدامیک از اعضا ولی مطلق پوست هم مراد نیست، بلکه تنها پوست
آلت تناسلی منظور بوده، که به خاطر رعایت ادب نام آن را نبرده.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «جُلُود»، ص۱۶۵.
