جُثَة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جُثَة (به ضم جیم و فتح ثاء) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای
بدن و جسد است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
رحلت خودش از این واژه استفاده نموده است.
جُثَة (به ضم جیم و فتح ثاء)
به معنای
بدن و جسد، آمده است. چنان‌که در لغت گفته می‌شود: «
الجثّة: شخص الانسان».
واژه «جثّ» در اصل به معنای قلع و کندن است. چنان‌که گفته می‌شود: «
جثّه جثّا: قلعه».
برخی از مواردی که در
نهج البلاغه استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با رحلت خویش می‌فرماید:
«وَ سَتُعْقَبُونَ مِنِّي جُثَّةً خَلاَءً سَاكِنَةً بَعْدَ حَراک، وَ صامِتَةً بَعْدَ نُطْق»؛
«من از همسايگان شما بودم كه چند روزى بدنم در كنار شما زيست و به زودى از من جسدى بى
روح و ساكن، پس از آن همه حركات، و خاموش پس از آن همه گفتار».
همچنین آن حضرت در بیانی دیگر فرموده است:
«انْظُرُوا إِلَى الَّنمْلَةِ فِي صِغَرِ جُثَّتِهَا»؛
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جثه»، ص۲۰۲.
