جَوْح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَوْح (به فتح جیم) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای هلاک کردن و مستاصل کردن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای خطاب به
معاویه و در بیانی در مورد
نکوهش غفلت از
مرگ، از این واژه استفاده نموده است.
این دو بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
جَوْح (به فتح جیم) به معنای هلاک کردن و مستاصل کردن آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
جاحَ الشيءَ جَوْحاً: استأْصلهُ.»
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای خطاب به معاویه می‌نویسد:
«فَأَرادَ قَوْمُنا قَتْلَ نَبِيِّنا، وَ اجْتِياحَ أَصْلِنا.» «قوم قریش خواست
پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) ما را بکشد و ریشه ما را بخشکاند.»
امام (علیه‌السلام) در بیانی دیگر نسبت به نکوهش غفلت از مرگ فرموده است:
«قَدْ نَسينا كُلَّ واعِظ وَ واعِظَة، وَ رُمينا بِكُلِّ جائِحَة.» «به علاوه ما هر
واعظ و اندرز دهنده‌اى را فراموش كرده‌ايم در حالى كه هدف حوادث سنگين و آفات نابود كننده قرار گرفتيم (با اين حال چه جاى
غفلت و فراموشى است؟!.»
واژه «جائحه» به معنای آفت هلاک کننده آمده است.
این دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جوب»، ص۲۳۹.
