جَوّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَوّ (به فتح جیم) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای
هوا و یا فضای و میان
زمین و
آسمان است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در آغاز نبرد
صفین و
آفرینش جهان، از این واژه استفاده نموده است.
این واژه هشت بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
جَوّ (به فتح جیم) به معنای هوا و یا فضای و میان زمین و آسمان، آمده است.
جمع این واژه «اجواء» است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در آغاز نبرد صفین می‌فرماید:
«اللَّهُمَّ رَبَّ السَّقْفِ الْمَرْفوعِ، وَ الْجَوِّ المَكْفوفِ ... إِنْ أَظْهَرْتَنا عَلَى عَدُوِّنا فَجَنِّبْنا الْبَغْيَ وَ سَدِّدْنا لِلْحَقِّ، وَ إِنْ أَظْهَرْتَهُمْ عَلَيْنا فَارْزُقْنا الشهادَةَ.» «
خدایا ای پروردگار آسمان بلند و
جوّ نگاه داشته شده، اگر ما را بر
دشمن پیروز کردی از
ظلم دورمان دار و برای حق استوار گردان و اگر دشمن را بر ما پیروز کردی ما را
شهادت نصیب کن.»
امام (علیه‌السلام) درباره آفرینش جهان فرموده است:
«ثُمَّ أَنْشَأَ سُبْحانَهُ فَتْقَ الْأَجْواءِ وَ شَقَّ الْأَرْجاءِ.» «پس از آن خداوند سبحان
طبقات جوّ را از هم گشود، و اطراف آن را باز كرد.»
این کلام در خصوص خلقت جهان در بیان آن حضرت آمده است.
این واژه هشت بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جو»، ص۲۴۳.
