جَمَّه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَمَّه (به فتح جیم) یکی از
مفردات نهج البلاغه به معنای چاه پُر‌آب و محلّی از کشتی که آب‌های ترشّح شده در آن جمع می‌شود، آمده است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص نشانه‌های
مؤمن و
منافق از این واژه استفاده نموده است.
جَمَّه (به فتح جیم) به معنای
چاه پر آب و محلّی از کشتی که آب‌های ترشّح شده در آن جمع می‌شود؛ آمده است.
جمع این واژه «جمّات» است.
موردی که در «
نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۴۰ فرموده است:
«وَ لَوْ صَبَبْتُ الدُّنْيا بِجَمّاتِها عَلَى الْمُنافِقِ عَلَى أَنْ يُحِبَّنی ما أَحَبَّنی.» «اگر بیخ بینی مؤمن را با این
شمشیر بزنم که مرا دشمن دارد، دشمن نخواهد داشت و اگر همه جمع شده‌های
دنیا را مقابل منافق بریزم تا مرا دوست دارد، دوست نخواهد داشت.»
گویی جمع شده‌ها در ظرفی است و امام (علیه‌السلام) آن‌را پیش منافق وارونه می‌کند تا هر چه دارد بریزد.
یک مورد از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جمّه»، ص۲۳۰.
