جَمع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَمع (به فتح جیم) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای گرد آوردن، اجتماع، جمع شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به
حارث همدانی و برادرش
عقیل از این واژه استفاده نموده است.
جَمع (به فتح جیم) به معنای گرد آوردن، اجتماع، جمع شدن آمده است.
«جماع»
مصدر است و به معنای
اسم فاعل نیز می‌آید.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای خطاب به حارث همدانی نوشته است:
«وَ اسْكُنِ الاَْمْصارَ الْعِظامَ فَإِنَّها جِماعُ الْمُسْلِمينَ» «در شهرهای بزرگ ساکن باش که آنها جامع مسلمین هستند.»
واژه «جماعت» به معنای گروه جمع شده آمده است.
واژه «اجماع» به معنای
اتفاق آمده است؛ چنان‌که گفته می‌شود: «اجمع القوم علی امر: اتّفقوا».
همچنین امام (علیه‌السلام) به برادرش
عقیل درباره دشمنان خویش می‌نویسد:
«فَإِنَّهُمْ قَدْ أَجْمَعوا عَلى حَرْبي كَإِجماعِهِمْ عَلى حَرْبِ رَسولِ اللهِ (صلى‌الله‌عليه‌وآله).» یعنی: «بگذر از قريش و پا بر جا بودنشان در
ضلالت و جولانشان در مخالفت، آنها به جنگ من جمع شدند چنان‌كه پيش از من بر جنگ با
رسول خدا.»
مواردی متعدد از این ماده در «نهج‌البلاغه» استفاده شده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جمع»، ج۱، ص۲۲۹.
