جلب (فقه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَلَب به فتح جیم و باء به معنای استقرار فرد در محل متعلق زکات است که
زکات را جمع آوری می کند.
استقرار
عامل زکات در مکانى و فرستادن کسى به محلّ
مال متعلّق زکات براى انتقال آن به آن جاو یا بانگ برآوردن بر
اسب از پشت سر، هنگام
مسابقه را گویند.
از آن به مناسبت در باب
زکات و
سبق و رمایه سخن گفته‌اند.
رسول خدا صلّى اللّٰه علیه و آله- بنابر روایتى که از آن حضرت نقل شده- از جَلَب و جَنَب
نهی کرده است.
جَلَب همچون جَنَب دو کاربرد دارد: یکى در مسئلۀ زکات؛ بدین معنا که
عامل زکات در نقطه‌اى استقرار مى‌یابد و کسى را مى‌فرستد تا اموال متعلّق زکات را جهت دریافت زکات آن بدان مکان منتقل کند، و دیگرى در مسابقه؛ بدین گونه که کسى از پشت سر اسب مسابقه، بر او بانگ مى‌زند تا
سرعت بیشتر گیرد و تندتر بدود.
از آداب جمع آورى زکات آن است که عامل، همراه
مالک در محلّ اموالى که زکات به آنها تعلّق گرفته حضور یابد و زکات را دریافت کند.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، جلد۳، صفحه۹۸.
