جریر بن عبدالحمید ضبی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جریر
بن عبدالحمید
بن جریر
بن قُرط
بن هلال
بن انس ضبّی،
محدّث مشهور
قرن دوم می‌باشد.
بر اساس آنچه
خطیب بغدادی به نقل از
دارَقُطنی در معرفی سلسله
نسب او آورده، نسب جریر
بن عبدالحمید به قبیله بنوضَبّه از شعب مُضَر می‌رسد.
جریر، به گفته خودش در سال ۱۱۰ در آبه، یكی از قرای
اصفهان، به
دنیا آمد.
دانشنامه ایران و اسلام، ذیل «آبی، ابوعبداللّه» كه او را منسوب به آبه یا
آوه، از قرای نزدیك
ساوه، دانسته است) و به همین سبب به آبی نیز مشهور است، با این حال،
ابن‌سعد ولادت وی را در ۱۰۷ در
کوفه و
یحیی بن معین زادگاه او را
ری دانسته كه ظاهراً به سبب خَلط آبه
ری با آبه اصفهان است.
جریر در كوفه به فراگیری
دانش حدیث پرداخت
، در ری
اقامت گزید
و در آنجا به
منصب قضا رسید
وی همچنین به
قزوین و
بغداد سفر كرد و به روایت حدیث پرداخت. به
مکه نیز رفت و در آنجا از
ایوب سختیانی و كسان دیگری حدیث شنید.
علاوه بر جریر، كه بعدها به
محدّث و عالم ری مشهور شد
، چند تن دیگر از اعضای
خانواده او نیز محدّث بودند، از جمله پدر بزرگ و پدرش
، پسرش عون
، و برادرش اَنـَس
كه بعضاً این افراد از یكدیگر
حدیث نقل می‌كردند.
جریر از شیوخ و استادان متعددی حدیث شنید، از جمله از پدرش عبدالحمید
بن قُرط ضبّی، منصور
بن معتمِر، عبدالملک
بن عمیر، مُغیرة
بن مِقسم ضَبّی،
مالک بن انس و محمد
بن اسحاق بن یسار. همچنین محدّثان بسیاری از وی حدیث نقل كرده‌اند از جمله یحیی
بن معین،
احمد بن حنبل،
علی بن اسحاق مدینی،
اسحاق بن راهُویه و محمد
بن حُمَید رازی
، هر چند به گفته
جریر تنها پنج سال طلب حدیث كرد.
جریر قرائات مختلف را نزد
حمزة بن حبیب (یكی از
قراء سبعه) و
سلیمان بن مهران اَعمَش (از مشاهیر
علم قرائت) فراگرفت و یوسف
بن موسی قطان و احمد
بن جُبیر اَنطاكی از او نقل كردند.
به گفته ابن ابی‌الوفا
، وی
فقه را نزد
ابوحنیفه آموخت.
از ابوبکر طلحی،
روایت می‌کند.
جریر در سال ۱۸۷
و به قولی در سال ۱۸۸
در ری وفات یافت.
در منابع رجالی
اهل‌سنت جریر را در روایت حدیث و كثرت علم ستوده‌اند.
ابوالقاسم هبة‌اللّه
بن حسن لالِكائی
وثاقت وی را مورد
اجماع دانسته است.
جریر از داناترین محدّثان عصر خود بود، به‌ویژه در مورد احادیثی كه اهل كوفه روایت می‌كردند.
دیگران برای شنیدن حدیث از نقاط دیگر نزد وی می‌آمدند.
چنان‌كه احمد
بن حنبل
آرزو داشت بتواند به ری
سفر كند تا احادیث جریر را بشنود.
جریر مصنفات حدیثی داشته
و محمد
بن عبداللّه
بن عمار موصلی همه آنها را صحیح دانسته است.
همچنین بنابر آنچه در منابع آمده، وی فردی
عابد بوده
و زاهدانه می‌زیسته است.
با این همه، از جریر به سبب برخی خطاهایش در
نقل حدیث، انتقاداتی نیز شده است. از خود جریر نقل شده
كه حدیث عاصم
بن سلیمان اَحوَل (متوفی ۱۴۲) را با حدیث اشعث
بن سوار كوفی (متوفی ۱۴۶) خلط می‌كرد، تا اینكه بهز
بن اسد بصری (متوفی ۱۹۷) وی را از این موضوع آگاه ساخت.
احمدبن حنبل
ضمن نقل این مطلب، جریر را در حدیث ذكی ندانسته است. همچنین
بیهقی گفته كه جریر در سال‌های آخر عمرش دچار سوء حفظ شده بود، اگر چه به نظر ذهبی
این مطلب درباره جریر
بن عبدالحمید صحیح نیست و به نظر او، بیهقی جریر
بن عبدالحمید را با جریر
بن حازم (متوفی ۱۷۰) خلط كرده است. علاوه بر آن انتقادهای دیگری نیز به او کرده‌اند
و برخی نیز به این‌گونه انتقادها پاسخ داده‌اند.
درباره او نوشته‌اند: «کان ثِقهٌ کثیرُ العِلم. یُرحل الیه، و کان حُجهٌ و کانت کتبه صحاحاً. ثقهٌ یحبَّحٌ به».
از جریر در منابع شیعی نیز روایاتی نقل شده است.
و در مواردی نیز كاتبان نام او را به اشتباه حُرَیز نوشته و او را حُریز
بن عبداللّه سجستانی اَزْدی (متوفی ۲۲۹) دانسته‌اند.
ابن قتیبه جریر را
شیعه دانسته است. شاید منشأ این نظر ابن‌قتیبه، تلقی رایج از مفهوم تشیع در آن دوره بوده باشد.
و دادن این نسبت به جریر، همانند اغلب محدثّان عراقی، ممكن است به‌دلیل روایت وی از برخی احادیث در فضیلت
اهل‌بیت (علیهم‌السلام) باشد.
یا اعتقاد جریر به برتری و افضلیت
علی (علیه‌السلام) بر
عثمان باشد.
اما با توجه به آنكه جریر از
جابر بن یزید جعفی (متوفی ۱۲۸) به سبب اعتقاد به
رجعت و از
ابن جُریج (متوفی ۱۵۰) به این سبب كه
متعه را
جایز می‌دانست، حدیث نقل نكرده
شیعه بودن او منتفی است. گفتنی است كه
شیخ طوسی،
نام او را در شمار
اصحاب امام صادق (علیه‌السلام) درج كرده و در اغلب منابع متأخر رجالی
امامیه، فقط به نقل گفته شیخ طوسی درباره جریر اكتفا شده است.
از عالمان رجالی معاصر امامی،
مامقانی گفته شیخ طوسی را بر امامی بودن جریر حمل كرده و
امین نیز پس از نقل شواهد گوناگون، در نهایت به امامی بودن جریر نظر داده است. اما
تستری با توضیح اینكه شیخ طوسی نام غیر امامیان از شاگردان ائمه را نیز آورده، این نظر را رد كرده است.
• ابن ابی‌الوفا، الجواهر المضیة فی طبقات الحنفیة، چاپ عبدالفتاح محمد حلو، ریاض ۱۴۱۳/۱۹۹۳.
• ابن ابی‌حاتم، عبدالرحمان
بن محمد، كتاب الجرح و التعدیل، حیدرآباد دكن ۱۳۷۱ـ۱۳۷۳/ ۱۹۵۲ـ۱۹۵۳، چاپ افست بیروت .
• ابن‌بابویه، كتاب‌الخصال، چاپ
علی‌اكبر غفاری، قم ۱۳۶۲ ش.
• ابن‌بابویه، معانی‌الاخبار، چاپ
علی‌اكبر غفاری، قم ۱۳۶۱ ش.
• ابن‌جزری، غایة النهایة فی طبقات القرّاء، چاپ برگشترسر، قاهره.
• ابن‌حبّان، محمد
بن حبان، كتاب الثقات، حیدرآباد دكن ۱۳۹۳ـ۱۴۰۳/ ۱۹۷۳ـ۱۹۸۳، چاپ افست بیروت .
• ابن‌حجر عسقلانی، تقریب التهذیب، چاپ مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۵/۱۹۹۵.
• ابن‌حجر عسقلانی، احمد
بن علی، هدی‌الساری مقدمة فتح‌الباری، چاپ عبدالعزیزبن عبداللّه
بن باز و محمد فؤاد عبدالباقی، بیروت ۱۴۱۸/ ۱۹۹۷.
• ابن‌حنبل، كتاب العلل و معرفة الرجال، چاپ وصیاللّه
بن محمد عباس، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸.
• ابن سعد، الطبقات الكبرى،(بیروت).
• ابن‌عدی، الكامل فی ضعفاءالرجال، چاپ سهیل زكار، بیروت ۱۴۰۹/۱۹۸۸.
• ابن‌قتیبه، المعارف، چاپ ثروت عكاشه، قاهره ۱۹۶۰.
• احمدبن عبداللّه ابونعیم، كتاب ذكر اخبار اصبهان، چاپ سون ددرینگ، لیدن ۱۹۳۱ـ۱۹۳۴، چاپ افست تهران .
• موفق
بن احمد اخطب خوارزم، المناقب، چاپ مالك محمودی، قم ۱۴۱۴.
• امین، سیدمحسن، اعیان الشیعه.
• محمدبن اسماعیل بخاری، كتاب التاریخ‌الكبیر، بیروت ۱۴۰۷/ ۱۹۸۶.
• احمدبن حسین بیهقی، السنن‌الكبری، بیروت: دارالفكر، .
• تستری، قاموس الرجال.
• مصطفی
بن حسین تفرشی، نقدالرجال، قم ۱۴۱۸.
• رسول جعفریان، تاریخ تشیع در ایران از آغاز تا قرن دهم هجری، ج۱، قم ۱۳۷۵ ش.
• خطیب بغدادی، احمد
بن علی، تاریخ بغداد.
• خلیلی، خلیل
بن عبداللّه، كتاب الارشاد فی معرفة علماء الحدیث، چاپ محمد سعیدبن عمر ادریس، ریاض ۱۴۰۹/ ۱۹۸۹.
• أبو‌القاسم خوئی، معجم رجال الحدیث.
• ابوالقاسم گرجی، دانشنامه ایران و اسلام، زیرنظر احسان یارشاطر، تهران ۱۳۵۴ـ۱۳۷۰ ش، ذیل «آبی، ابوعبداللّه».
• ذهبی، محمد
بن احمد، تاریخ‌الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، چاپ بشار عواد معروف، بیروت ۱۴۲۴/۲۰۰۳.
• ذهبی، محمد
بن احمد، محمد
بن احمد، سیراعلام النُّبلاء، ج۹، چاپ شعیب أرنؤوط و كامل خرّاط، بیروت ۱۴۰۲/ ۱۹۸۲.
• ذهبی، محمد
بن احمد، الكاشف فی معرفة من له روایة فی الكتب السِّتّه، چاپ عزت
علی عید عطیه و موسی محمدعلی موشی، قاهره ۱۳۹۲/ ۱۹۷۲.
• ذهبی، محمد
بن احمد، میزان الاعتدال فی نقدالرجال، چاپ
علی‌محمد بجاوی، قاهره ۱۹۶۳ـ۱۹۶۴، چاپ افست بیروت .
• رافعی قزوینی، عبدالكریم
بن محمد، التدوین فی اخبار قزوین، چاپ عزیزاللّه عطاردی، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۷.
• سمعانى، عبدالكريم
بن محمد، الانساب (اختصارات).
• محمدبن حسن طوسی، رجال‌الطوسی، چاپ جواد قیومی اصفهانی، قم ۱۴۱۵.
• عجلی، احمد
بن عبداللّه، معرفة الثقات، چاپ عبدالعلیم عبدالعظیم بستوی، مدینه ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
• كوفی، محمد
بن سلیمان، مناقب الامام امیرالمؤمنین
علی
بن ابی‌طالب علیه‌السلام، چاپ محمدباقر محمودی، قم ۱۴۱۲.
• عبداللّه مامقانی، تنقیح‌المقال فی علم الرجال، چاپ سنگی نجف ۱۳۴۹ـ ۱۳۵۲.
• مزّی، یوسف
بن عبدالرحمان، تهذیب الكمال فی اسماء الرجال، چاپ بشار عواد معروف، بیروت ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
• محمدعلی نجار، تصحیح تراثنا الرجالی مع‌التعریف بالمجهولین من رواته، ج۱، قم، ۱۴۱۰.
• ابن معین، یحیی، تاریخ یحیی
بن معین، روایة عباس
بن محمدحاتم دوری، چاپ عبداللّه احمدحسن، بیروت .
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، مقاله شماره۴۶۳۰. مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۲۷۷.
