جبین (فقه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
دو طرف
پیشانی، بالاى
شقیقه را جَبین می گویند و عنوان یاد شده به مناسبت در باب
طهارت و
صلات به کار رفته است.
در
روایات، جبین به معناى پیشانى به کار رفته است .
برخى لغویان نیز تصریح کردهاند که به طور مَجاز و به علاقه مجاورت، جبین بر پیشانى هم اطلاق مىشود.
بنابر قول منسوب به
مشهور، در
تیمم علاوه بر پیشانى
مسح دو جبین
واجب است.
به بیان
امام خمینی در
تحریرالوسیله «کیفیت تیمّم - در حال
اختیار - آن است که
کف دو دست را با هم یکباره بر زمین بزند، سپس پیشانی و هر
دو جبین را با هر
دو کف دست همزمان مسح نماید؛ بهطوری که از رستنگاه مو تا طرف بالای بینی و تا ابروها را در بر بگیرد، و
احتیاط (واجب) آن است که ابروها را هم مسح نماید، سپس تمام پشت
دست راست را، از مچ تا نوک انگشتان با
کف دست چپ مسح نماید و سپس تمام پشت
دست چپ را با
کف دست راست، مسح کند. و لابهلای انگشتها جزء پشت
دست محسوب نمیشود.»
و «در
مسح صورت، مسح همه پیشانی و
دو طرف آن (
دو جبین) با تمام
دو کف دست به طور متعارف - به اینکه قسمت راست آن با
دست راست و قسمت چپ آن با
دست چپ مسح شود - کفایت میکند.»
در هر رکعت
دو سجده واجب است. و این
دو سجده (در هر رکعت) با هم
رکن میباشند.
لازم است برای سجده، خم شده و طوری پیشانی را (بر زمین) بگذارد که مسمّای سجده تحقق یابد و همین (خم شدن و نهادن پیشانی بر زمین) میزان رکن و معیار زیاد کردن عمدی و سهوی است.
در سجده چیزهای دیگری لازم است که در رکن بودنش دخالتی ندارند.
از جمله چیزهایی که در سجده لازم است و در رکن بودن آن دخالتی ندارند «سجده کردن روی شش عضو (است که علاوه بر پیشانی باید روی زمین گذاشته شود)،
دو کف دست و
دو زانو و
دو انگشت بزرگ پا.
و «واجب نیست همه پیشانی به
زمین برسد، بلکه
مسمّای سجده کردن با پیشانی کفایت میکند. و این مسمّی به مقدار
سرانگشت تحقّق پیدا میکند.»
و «منظور از
پیشانی در اینجا، از نظر درازا (درازای صورت) از رستنگاه موی سر تا قسمت بالای بینی و ابروها و از نظر پهنا، مابین
دو جبین است.»
در صورت عدم امکان
سجده با پیشانى، بنابر مشهور با یکى از
دو جبین و در صورت عدم امکان آن، با
چانه سجده مىکند. بر این قول ادعاى
اجماع شده است.
در سجده با جبین، بنابر مشهور، تفاوتى بین جبین راست و چپ نیست.
برخى، تقدیم جبین راست را بر چپ واجب دانستهاند.
امام خمینی درباره فرض عدم امکان سجده با پیشانی میفرماید: «کسی که به پیشانی او علّتی مانند
دمل باشد، چنانچه همه پیشانی را نگرفته و گذاشتن جای سالم آن بر زمین - ولو به اینکه قسمتی از زمین، کمی گود شود تا دمل در آن قرار گیرد - ممکن باشد، واجب است جای سالم را بر زمین بگذارد. و اگر دمل همه پیشانی را گرفته و یا آنکه گذاشتن جای سالم پیشانی روی زمین ممکن نباشد، باید بر یکی از
دو جبین سجده نماید و بهتر آن است که جبین راست را بر چپ مقدّم دارد و اگر این هم امکان نداشت، باید بر روی چانه سجده کند و اگر آن هم ممکن نبود، بنابر احتیاط (واجب) باید
صورت سجده را به وجود آورد بهاینترتیب که قسمتی از صورتش یا جلوی سرش را بر زمین نهد و درصورتیکه این هم امکان ندارد، احتیاط (واجب) آن است که آنچه را که به شکل سجده نزدیکتر است به وجود آورد.»
بنابر قول برخى
فقها، بر
خاک نهادن
دو طرف پیشانى در
سجده شکر مستحب است .
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام ج۳، ص۵۰. •
ساعدی، محمد، (مدرس حوزه و پژوهشگر) ،
موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی