ثواب و عقاب روایی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
واژههای ثواب و عقاب و مشتقات آنها در متن
احادیثاهل سنت و شیعه به کار رفته است.
واژههای ثواب و عقاب و مشتقات آنها در متن
احادیثاهل سنت، بسیار کم به کار رفته است
، اما نویسندگان و شارحان
صحاح سته، واژههای ثواب و عقاب را در عنوان چند باب درج کرده اند.
در سایر
منابع حدیثی اهل سنّت احادیث بیشتری با مضمون ثواب و عقاب یافت میشود؛ مانند اینکه اگر کسی به یگانگی
خدا و رسالت
حضرت محمد صلیاللهعلیهوآلهوسلم،
شهادت دهد، خداوند
آتش جهنم را بر او
حرام میگرداند یا اگر کسی
نمازهای واجب را به جا آورد و آن را سبک نشمارد، خداوند وعده کرده است که او را به
بهشت وارد کند و نیز اینکه
مکر و
خدعه و
خیانت به آتش جهنم میانجامد.
از جمله کتابهای تألیف شده در این موضوع میتوان به
الترغیب و الترهیب من الحدیث الشریف، تألیف
ابن عبدالقویّ منذری، مؤلف دمشقی
قرن هفتم، اشاره کرد.
واژه جزا نیز کاربردی در حد واژههای ثواب و عقاب دارد. در برخی نقلها، گاه واژه های ثواب و جزا به جای هم به کار رفته اند.
در آثار حدیثی
امامیه، واژههای ثواب و عقاب بسیار به کار رفته است.
در کتابهای چهارگانه امامیه، ابواب متعددی در این زمینه وجود دارد و احادیث بسیاری در باره
پاداش و
کیفر کارهای گوناگون (از ثواب
توحید تا ثواب کارهای خوب جزئی در زندگی، و از کیفر
شرک تا خوردن
خاک)
روایت شده است.
کلینی در عنوان شانزده باب از ابواب کافی
واژه ثواب را گنجانده و
ابن بابویه در عنوان ۲۵ باب از ابواب
کتاب من لایحضره الفقیه آن را به کار برده است. در این ابواب، غالباً کارهای خوب و
مستحب یا
واجب کفایی از طریق بیان پاداش اخروی آنها
معرفی شده اند. در واقع، بیان ثواب چنین کارهای نیکی، می تواند مؤمنان را به انجام دادن آنها یا پیشی گرفتن بر یکدیگر در انجام دادن آنها ترغیب کند. این روایات همچنین ممکن است حاکی از آن باشد که خوب زیستن، اگر با
نیت الهی انجام شود،
عبادت به شمار میآید و در
آخرت مشمول ثواب میشود. هرچند واژه عقاب در عنوان هیچیک از بابهای کتابهای چهارگانه به کار نرفته، احادیث متعددی در این باره
نقل شده است؛
در مجموع، در میان احادیث شیعه و سنّی، شمار احادیث مربوط به ثواب بیشتر از احادیث مرتبط با عقاب است.
بنا بر احادیث، با
تأکید بر آیات
قرآن، پاداش اخروی عمل نیک، ویژه مؤمنان است و غیر مؤمنان از پاداش عمل نیکِ خود بی بهرهاند.
در احادیث بسیاری، ثوابِ
زیارت مرقد امامان با ثواب اعمال نیکِ بسیار دشوار، همچون
جهاد و
شهادت، مقایسه شده است یا ثواب برآوردن حاجت برادر ایمانی، برآورده شدن صد حاجت ذکر شده است که یکی از آنها رفتن به
بهشت یا
آمرزش تمامی گناهان و در صورت
مرگ در این هنگام، ورود به بهشت و بهره مندی از پاداش بی نهایت است. همچنین آمده است که اگر کسی دل مؤمنی را شاد کند،
خداوند نه تنها در
آخرت دل او را شاد میکند که هر آنچه بخواهد به او میدهد و حتی بیش از آنچه خواسته، آنقدر به او میدهد که هرگز تصور آن را هم نمیکرده است. علاوه بر اینها، ثواب
سرپرستی یتیم، حضور در بهشت به همراه
پیامبر اکرم و ثواب کمک به زن بی سرپرست و شخص
مسکین مانند
مجاهدت در راه خدا بیان شده است.
از مجموع این احادیث میتوان دریافت که میزان ثواب عمل نیک، به عوامل گوناگونی چون میزان اهمیت عمل، میزان
عقل فاعل،
نیت او، و زمان و مکان عمل وابسته است. میزان عقاب نیز تابعی از عواملی، همچون نسب فاعل، است؛ ازاین رو، آن گروه از فرزندان
حضرت فاطمه علیهاالسلام که
عناد ورزند و حق امامان را نشناسند، دو برابرِ دیگر معاندان
عذاب میشوند.
از میان
محدّثان بزرگ شیعه،
شیخ صدوق با
تألیف دو کتاب، یکی
ثواب الاعمال و دیگری
عقاب الاعمال، توجه شایانی به موضوع ثواب و عقاب کرده است، البته پیش از او و پس از او نیز اشخاص بسیاری در این زمینه آثاری پدید آوردهاند. اسامی بسیاری از مؤلفان و عناوین کتابهای آنان را کسانی چون ابن ندیم
و نجاشی
و در دوره متأخر،
آقابزرگ طهرانی ذکر کردهاند.
(۱) قرآن.
(۲) آقابزرگ طهرانی.
(۳) ابن بابویه، التوحید، چاپ هاشم حسینی طهرانی، قم ۱۳۹۸.
(۴) ابن بابویه، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، بغداد ۱۹۶۲.
(۵) ابن بابویه، کتاب
من لایحضره الفقیه، چاپ علی اکبر غفاری، قم ۱۴۱۴.
(۶) ابن جوزی، زادالمسیر فی علم التفسیر، چاپ محمدبن عبدالرحمان عبدالله، بیروت ۱۴۰۷/۱۹۸۷.
(۷) ابن فارس، مقاییس اللغه.
(۸) ابن کثیر، تفسیرالقرآن العظیم، بیروت ۱۴۱۲.
(۹) ابن منظور، لسان العرب.
(۱۰) ابن ندیم.
(۱۱) ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیرالقرآن، چاپ محمدجعفر یاحقی و محمدمهدی ناصح، مشهد ۱۳۶۵ـ۱۳۷۶ ش.
(۱۲) محمدبن احمد ازهری، تهذیب اللغة، ج ۱۵، چاپ ابراهیم ابیاری، قاهره ۱۹۶۷.
(۱۳) هاشم بن سلیمان بحرانی، البرهان فی تفسیرالقرآن، چاپ محمودبن جعفر موسوی زرندی، تهران ۱۳۳۴ ش، چاپ افست قم.
(۱۴) محمدبن اسماعیل بخاری، صحیح البخاری، استانبول ۱۴۰۱/۱۹۸۱.
(۱۵) علیرضا برازش، المعجم المفهرس لالفاظ احادیث بحارالانوار، تهران ۱۳۷۲ـ۱۳۷۳ ش.
(۱۶) ماجد خنجر بنکانی، اتحاف ذوی الالباب بمافی الاقوال و الافعال
من الثواب، اردن ۱۴۲۲/۲۰۰۲.
(۱۷) عبدالله بن عمر بیضاوی، انوارالتنزیل و اسرارالتأویل، مصر ۱۳۸۸/۱۹۶۸، چاپ افست تهران ۱۳۶۳ ش.
(۱۸) احمدبن حسین بیهقی، کتاب الاسماء و الصفات، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۴.
(۱۹) عبدالرحمان بن محمد ثعالبی، الجواهرالحسان فی تفسیر القرآن، چاپ ابومحمد غماری ادریسی حسنی، بیروت ۱۴۱۶/۱۹۹۶.
(۲۰) حسین بن حسن جرجانی، تفسیر گازر، چاپ جلال الدین محدث ارموی، تهران ۱۳۳۷ـ۱۳۴۱ ش.
(۲۱) اسماعیل بن حماد جوهری، الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة، چاپ احمد عبدالغفور عطار، بیروت، چاپ افست تهران ۱۳۶۸ ش.
(۲۲) خلیل بن احمد، کتاب العین، چاپ مهدی مخزومی و ابراهیم سامرائی، قم ۱۴۰۹.
(۲۳) حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، چاپ محمد سیدکیلانی، تهران (۱۳۳۲ ش).
(۲۴) زمخشری، الکشاف.
(۲۵) سیوطی.
(۲۶) محمدبن حسین شریف رضی، حقائق التأویل فی متشابه التنزیل، چاپ محمدرضا آل کاشف الغطاء، بیروت، چاپ افست قم.
(۲۷) محمدبن علی شریف لاهیجی، تفسیر شریف لاهیجی، تهران ۱۳۶۳ ش.
(۲۸) محمدبن ابراهیم صدرالدین شیرازی، تفسیرالقرآن الکریم، چاپ محمد خواجوی، قم ۱۳۷۹ـ۱۳۸۰ ش.
(۲۹) طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن.
(۳۰) طبرسی، مجمع البیان.
(۳۱) طبری، جامع.
(۳۲) محمدبن حسن طوسی، الامالی، قم ۱۴۱۴.
(۳۳) محمدبن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت.
(۳۴) محمدبن حسن طوسی، تهذیب الاحکام، چاپ حسن موسوی خرسان، تهران ۱۳۹۰.
(۳۵) محمد فؤاد عبدالباقی، المعجم المفهرس لالفاظ القرآن الکریم، قاهره ۱۳۶۴، چاپ افست تهران (۱۳۹۷).
(۳۶) حسن بن عبدالله عسکری معجم الفروق اللغویة، الحاوی لکتاب ابی هلال العسکری و جزءاً
من کتاب السید نورالدین الجزائری، قم ۱۴۱۲.
(۳۷) محمدبن عمر فخررازی، التفسیرالکبیر، قاهره، چاپ افست تهران.
(۳۸) محمدبن یعقوب فیروزآبادی، بصائر ذوی التمییز فی
لطائف الکتاب العزیز، ج ۴، چاپ محمدعلی نجار، بیروت.
(۳۹) محمدبن شاه مرتضی فیض کاشانی، تفسیر الصافی، چاپ حسین اعلمی، بیروت (۱۳۹۹/۱۹۷۹)، چاپ افست مشهد.
(۴۰) احمدبن محمد فیّومی، المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیرللرافعی، قم ۱۴۰۵.
(۴۱) محمدبن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، بیروت ۱۴۰۵/۱۹۸۵.
(۴۲) فتح الله بن شکرالله کاشانی، تفسیر منهج الصادقین فی الزام المخالفین (تفسیر کبیر ملافتح الله کاشانی)، تهران ۱۳۴۴ ش.
(۴۳) ابراهیم بن علی کفعمی، البلدالامین، چاپ سنگی.
(۴۴) کلینی، الاصول
من الکافی.
(۴۵) علی بن حسام الدین متقی، کنزالعُمّال فی سنن الاقوال و الافعال، چاپ محمود عمر دمیاطی، بیروت ۱۴۱۹/۱۹۹۸.
(۴۶) عبدالعظیم بن عبدالقوی منذری، الترغیب و الترهیب
من الحدیث الشریف، چاپ مصطفی محمد عماره، قاهره ۱۴۰۷/۱۹۸۷، چاپ افست بیروت.
(۴۷) احمدبن علی نجاشی، فهرست اسماء مصنفی الشیعة المشتهر ب رجال النجاشی، چاپ موسی شبیری زنجانی، قم ۱۴۰۷.
(۴۸) عبدالله بن احمد نسفی، مدارک التنزیل و حقائق التأویل، در مجمع التفاسیر، (قاهره) ۱۳۱۷ـ۱۳۲۰، چاپ افست استانبول: دارالدعوه، ۱۴۰۴/۱۹۸۴.
(۴۹) یحیی بن شرف نووی، صحیح مسلم بشرح النووی، بیروت ۱۴۰۷/ ۱۹۸۷.
(۵۰) آرنت یان ونسینک، المعجم المفهرس لالفاظ الحدیث النبوی، لیدن ۱۹۳۶ـ۱۹۶۹.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «ثواب و عقاب»، شماره۴۲۸۳.