ثمود (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثمود: (وَ ثَمُودَ الَّذینَ جابُوا)قوم
«ثمود» از قدیمی‌ترین اقوام‌اند، پیامبرشان
صالح (علیه‌السّلام) بود، و در سرزمینی به نام «
وادی القری» میان «
مدینه» و «
شام» زندگی داشتند، تمدنی پیشرفته و زندگانی مرفه، و صاحب ساختمان‌های عظیم و پیشرفته بودند.
بعضی گفته‌اند: «ثمود» نام پدر
قبیله بود که به آن نامیده شده‌اند.
«ثمود» از نظر ریشه لغت از مادّه
«ثمد» (بر وزن نمد)، به معنای آب کمی است که ماده نداشته باشد، و
«مثمود» به کسی می‌گویند که از او زیاد مطالبه اموال کنند، به اندازه‌ای که اموالش نقصان پذیرد، بعضی نیز این کلمه را
عجمی می‌دانند.
(وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ)(و قوم «ثمود» كه صخره‌هاى عظيم را از كنار دره مى‌بريدند و از آن خانه و كاخ مى‌ساختند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: ماده جوب به معناى قطع كردن است، مى‌فرمايد مردم
عاد صخره‌هاى عظيم دامنه كوه‌ها را قطع كردند و به صورت خانه در آوردند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «ثمود»، ص۱۵۵.
