• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تکبیر (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


تکبیر، مصدر باب تفعیل است از ماده «کبر» که در لغت به معنای بزرگ دانستن یا به بزرگی یاد کردن خدا با الله اکبر گفتن و تعظیم خدا در مقام عبادت او آمده است.
[۱] مفردات، راغب اصفهانی، ص۶۹۸، «کبر».    



تکبیر در لغت به معنای بزرگ شمردن، بزرگ داشتن خداوند، به بزرگی یادکردن و الله‌اکبر گفتن است.
[۲] کتاب المصادر، حسین بن احمد زوزنی، ج۲، ص۵۶۳.
[۳] محمدپادشاه بن غلام محیی الدین شاد، آنندراج: فرهنگ جامع فارسی، ذیل واژه.


در متون دینی، تکبیر به معنای بزرگ داشتن یا به بزرگی یادکردن خدا آمده و ظاهراً معنای لغوی این واژه متأثر از کاربرد دینی آن است
[۴] لسان‌العرب، ابن منظور، ج۵، ص۱۲۶.    
زیرا معنای لغوی تکبیر (به لحاظ ریشه اشتقاقیِ آن) بزرگ داشتن هر کس یا هر چیز است.
[۵] تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، ج۲، ص۸۰۱.    


ریشه کبر در باب‌های گوناگون (کبر، استکبار، تکبر، إکبار) در قرآن فراوان به کار رفته، اما واژه تکبیر تنها یک بار آمده است.
[۶] اسراء/سوره۱۷، آیه۱۱۱.    


۱. ↑ مفردات، راغب اصفهانی، ص۶۹۸، «کبر».    
۲. ↑ کتاب المصادر، حسین بن احمد زوزنی، ج۲، ص۵۶۳.
۳. ↑ محمدپادشاه بن غلام محیی الدین شاد، آنندراج: فرهنگ جامع فارسی، ذیل واژه.
۴. ↑ لسان‌العرب، ابن منظور، ج۵، ص۱۲۶.    
۵. ↑ تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، ج۲، ص۸۰۱.    
۶. ↑ اسراء/سوره۱۷، آیه۱۱۱.    


فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «تکبیر».    


رده‌های این صفحه : تکبیر | موضوعات قرآنی
جعبه ابزار