تَنِیا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَنِیا:
(وَ لاٰ تَنِيٰا) تَنِیا: در اصل از ماده
«ونى» به معنى «سست و ناتوان شدن»، اظهار ضعف و خستگى نشان دادن است.
اين واژه فقط يک‌بار در قرآن به كار رفته است و با «فى» و «عن» متعدى مى‌شود.
خداوند در
آیه مورد بحث به
موسی (علیه‌السلام) مى‌فرمايد، اكنون كه همه‌چيز روبه‌راه شده و تمام وسايل لازم در اختيارت قرار گرفته «تو و برادرت (
حضرت هارون (علیه‌السلام)) با آيات من به سوى
فرعون برويد و در ياد من (و اجراى فرمانهايم) سستى به خرج ندهيد»
(وَ لاٰ تَنِيٰا فِي ذِكْرِي) چرا كه سستى و ترک قاطعيت تمام زحمات شما را برباد خواهد داد.
به موردی از کاربرد
تَنِیا در
قرآن، اشاره می‌شود:
(اذْهَبْ أَنتَ وَ أَخُوكَ بِآيَاتِي وَ لَا تَنِيَا فِي ذِكْرِي) (اكنون تو و برادرت با نشانه‌هاى من برويد و در ياد من كوتاهى نكنيد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه تنيا از ونى به معناى فتور و سستى است و مناسب‌تر به سياق سابق اين است كه مراد از ذكر دعوت به
ایمان به
خدای تعالی، به تنهايى باشد، نه ذكر به معناى توجه به
قلب يا زبان كه بعضى گفته‌اند.
• شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تَنِیا»، ج۴، ص۷۴۶.
