تَلّ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلّ (به فتح تاء و تشدید لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای انداختن و ساقط کردن بر روی
تپه است.
جمع آن
تِلال (به کسر تاء) است.
تَلّ به معنای مکان مرتفع و تپّه نیز آمده است.
تَلّ به معنای انداختن و ساقط کردن بر روی تپه است.
جمع آن
تِلال (به کسر تاء) است.
تَلّ به معنای مکان مرتفع و تپّه نیز آمده است.
گویند: «
تَلَّهُ» یعنی او را به تپّه ساقط کرد.
پس معنای مصدری آن انداختن، ساقط کردن و بر زمین زدن است و نیز تلّ به معنی تپّه آمده و جمع آن
تِلَال است.
به موردی از
تَلّ که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَلَمَّا اَسْلَما وَ تَلَّهُ لِلْجَبِینِ) «چون
ابراهیم و پسرش به امر خدا تسلیم شدند و او را به
پیشانی در تلّ انداخت، (خوابانید).»
راغب گوید اصل تلّ به معنی مکان مرتفع است، «
تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» یعنی او را بر تلّ انداخت، مثل «تَرَّبَهُ» به معنای او را به
خاک انداخت.
ولی
مجمع البیان،
قاموس و
اقرب الموارد معنای اوّلی آن را به خاک انداختن گفته‌اند.
بنابراین معنی
(تَلَّهُ لِلْجَبِینِ) این است که او را به پیشانی در زمین انداخت، یا گذاشت؛ و دیگر، در تلّ خوابانید، معنی نمی‌دهد.
در
صحاح گفته:
(تَلَّهُ لِلْجَبِینِ) یعنی او را به زمین انداخت.
طبرسی فرموده
(تَلَّهُ لِلْجَبِینِ) او را بر پیشانی خواباند.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «تل»، ج۱، ص۲۷۸.
