تَلَقّیٰ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلَقّیٰ (به فتح تاء و لام و فتح و تشدید قاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای
تفهّم و
اخذ است.
تَلَقّیٰ به معنی
تفهّم و
اخذ است. «تلقّیت منه» یعنی از او اخذ و قبول کردم.
در
اقرب الموارد آمده «تلقّی الشّی‌ء: تلقّنه» یعنی آن را فهمید.
(فَتَلَقَّی آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ) «
آدم از پروردگارش کلماتی اخذ کرد و
خدا به آدم
توبه نمود».
(اِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِاَلْسِنَتِکُمْ) «آنگاه که
افک را به
زبان اخذ می‌کردید و زبان به زبان می‌گرداندید».
(اِذْ یَتَلَقَّی الْمُتَلَقِّیانِ عَنِ الْیَمِینِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِیدٌ) «آنگاه که دو اخذ کننده و فهمنده اخذ می‌کنند اعمال را که در راست و چپ
انسان نشسته‌اند».
ظاهرا مراد از
قعید پیوسته بودن آنهاست، به موجب
روایات یکی نویسنده اعمال نیک و دیگری نویسنده اعمال بد است.
(وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلائِکَةُ هذا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ) «می‌پذیرند آنها را
ملائکه و گویند: این روز شماست که
وعده داده می‌شدید».
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "لقاء"، ج۶، ص۲۰۳.
