«تَجْئَرونَ» در اصل از مادّه «جُؤار» (بر وزن غبار) به معنای آوای چهارپایان و وحوش است که بی‌اختیار به هنگام درد و رنج سر می‌دهند و سپس به عنوان کنایه در همه ناله‌هایی که بی‌اختیار از درد و رنج برمی‌خیزد به کار رفته است.
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه جؤار - به ضم جیم- به معنای صدای حیوانات وحشی است، و جمله (فَاِلَیْهِ تَجْئَرُونَ) به درگاه او نعره می‌زنید کنایه از دعا و تضرع و استغاثه است که به نعره حیوانات تشبیه شده.
