از ریشه «وقر» به معنای سنگینی است؛ بنابراین «توقیر» در اینجا به معنای تعظیم و بزرگداشت است. مطابق این تفسیر ضمیری که در «تُوَقِّرُوهُ» آمده، به شخص پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) باز می‌گردد، و هدف از آن دفاع از او در مقابل دشمن و تعظیم و بزرگداشت او است (این تفسیر را «شیخ طوسی» در «تبیان»
و بعضی دیگر برگزیده‌اند)؛ اما جمعی از مفسران معتقدند که تمام ضمیرهای آیه به خداوند باز می‌گردد، و منظور از «توقیر» در اینجا، یاری دین خدا، و بزرگداشت او و آئین او است. دلیل آنها در انتخاب این تفسیر، هماهنگ شدن تمام ضمیرهای موجود در آیه است. ولی تفسیر اول مناسب‌تر به نظر می‌رسد.
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: تعزير كه مصدر تعزروه است- به طورى كه گفته‌اند- به معناى نصرت است. و توقير كه مصدر توقروه است به معناى تعظيم است، هم چنان كه در جاى ديگر فرموده: (ما لَكُمْ لا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقاراً)،
