تَوْب و تَوْبه (به فتح تاء و سکون واو) و مَتاب (به فتح میم) از مفردات نهج البلاغه، به معنای رجوع و برگشتن که حضرت علی (علیه‌السلام) پس از بیعت، به مردم در بیانی از این واژه استفاده نموده است.
و اقرب الموارد، قید معصیت را اضافه کرده و گفته‌اند: رجوع از معصیت؛ امّا مطلق رجوع صحیح است؛ زیرا این لفظ درباره خدای تعالی نیز مکرّر به کار رفته است: «لَقَدْ تابَ اللَّهُ عَلَی النَّبِیِّ وَ الْمُهاجِرِینَ وَ الْاَنْصارِ.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) پس از بیعت، به مردم در ضمن کلامی فرمودند: «و اصلحوا ذات بینکم و التوبة من ورائکم و لا یحمد حامد الّا ربّه و لا یلم لائم الّا نفسه.»
