تَوأَم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَوأَم (به فتح تاء) از
مفردات نهج البلاغه، به معنای کسی که با دیگری در یک شکم
زاییده شود.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
وفاداری و
بردباری از این واژه استفاده نموده است.
اين لفظ دو بار به صورت مفرد و يک‌بار به صورت تثنيه در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تَوأَم (به فتح تاء) به معنای کسی که با دیگری در یک شکم زاییده شود، آمده است.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد وفاداری می‌فرمایند:
«إِنَّ الْوَفاءَ تَوْأَمُ الصِّدْقِ، وَ لا أَعْلَمُ جُنَّةً أوْقَى مِنْهُ.» «وفا همزاد راستگویی است، سپری نگهدارنده‌تر از
راستگویی سراغ ندارم.»
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در خصوص
حلم و بردباری فرموده است:
«الْحِلْمُ وَ الاَناةُ تَوْأَمانِ يُنْتِجُهُما عُلُوُّ الْهِمَّةِ.» «بردباری و تانی دو همزادند و از علوّ
همت سرچشمه می‌گیرند.»
امام (علیه‌السلام) همچنین در بیانی دیگر فرموده است:
«أحْمَدُهُ عَلَى نِعَمِهِ التُّؤَامِ، وَ آلائِهِ الْعِظامِ.» «او را به خاطر نعمت‌هاى پى در پى و به هم پيوسته و عظيمش مى‌ستايم.»
اشاره به کثرت
نعمت است.
این واژه سه بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تَوأم»، ص۱۶۹.
