تهدید مشرکان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
از مصادیق تهدیدشدگان که در
آیات قرآن معرفی شده‌اند،
مشرکان هستند.
مشركان، مورد
تهدید خداوند به
عذاب:
۱. «ولا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدعونَ مِن دونِ اللَّهِ ... ثُمَّ الى رَبّهِم مَرجِعُهُم فَيُنَبّئُهُم بِما كانوا يَعمَلون؛
(معبود) كساني را كه غير خدا را مي‌خوانند دشنام ندهيد مبادا آنها (نيز) از روي
ظلم و
جهل خدا را
دشنام دهند، اين چنين براي هر امتي عملشان را
زینت داديم سپس بازگشت آنها به سوي پروردگارشان است و آنها را از آنچه عمل مي‌كردند آگاه مي‌سازد (و
پاداش و كيفر مي‌دهد).»
۲. «بَراءَةٌ مِنَ اللَّهِ ورَسولِهِ الَى الَّذينَ عهَدتُم مِنَ المُشرِكين• فَسيحوا فِى الارضِ اربَعَةَ اشهُرٍ واعلَموا انَّكُم غَيرُ مُعجِزِى اللَّهِ وانَّ اللَّهَ مُخزِى
الكفِرين• واذنٌ مِنَ اللَّهِ ورَسولِهِ الَى النّاسِ يَومَ الحَجّ الاكبَرِ انَّ اللَّهَ بَرِى‌ءٌ مِنَ المُشرِكينَ ورَسولُهُ فَان تُبتُم فَهُوَ خَيرٌ لَكُم وان تَوَلَّيتُم فَاعلَمُوا انَّكُم غَيرُ مُعجِزِى اللَّهِ وبَشّرِ الَّذينَ
كَفَروا بِعَذابٍ اليم؛
اين اعلام بيزاري خدا و پيامبر او به كساني از مشركان است كه با آنها
عهد بسته ايد. با اين حال چهار ماه (مهلت داريد كه) در زمين (آزادانه) سير كنيد (و هر جا مي‌خواهيد برويد و بينديشيد) و بدانيد شما نمي‌توانيد خدا را ناتوان سازيد (و از قدرت او فرار كنيد و نيز بدانيد) خداوند خوار كننده
كافران است. و اين اعلامي است از ناحيه خدا و پيامبرش به (عموم) مردم در روز
حج اکبر (روز
عید قربان) كه خداوند و پيامبر او از مشركان بيزارند، با اين حال اگر
توبه كنيد به نفع شما است و اگر سرپيچي نمائيد بدانيد شما نمي‌توانيد خدا را ناتوان سازيد (و از قلمرو قدرتش خارج شويد) و
كافران را به
مجازات دردناك بشارت ده.»
۳. «ما كانَ لِلمُشرِكينَ ان يَعمُروا مَسجِدَ اللَّهِ شهِدينَ عَلى انفُسِهِم
بِالكُفرِ اولكَ حَبِطَت اعملُهُم وفِى النّارِ هُم خلِدون؛
مشركان حق ندارند
مساجد خدا را آباد كنند در حالي كه به
كفر خويش گواهي مي‌دهند آنها اعمالشان نابود (و بيارزش) شده و در
آتش جاودانه خواهند ماند.»
۴. «ويَقولونَ لَولا انزِلَ عَلَيهِ ءايَةٌ مِن رَبّهِ فَقُل انَّمَا الغَيبُ لِلَّهِ فَانتَظِروا انّى مَعَكُم مِنَ المُنتَظِرين؛
و مي‌گويند چرا معجزه اي از پروردگارش بر او نازل نمي‌شود؟ بگو غيب (و معجزات) براي خدا (و به فرمان او) است شما در انتظار باشيد من هم با شما در انتظارم (شما در انتظار معجزات اقتراحي و بهانه جويانه باشيد و من هم در انتظار مجازات شما!).»
۵. «وقالَ اللَّهُ لا تَتَّخِذوا الهَينِ اثنَينِ انَّما هُوَ الهٌ وحِدٌ فَايىَ فَارهَبون• لِيَكفُروا بِما ءاتَينهُم فَتَمَتَّعوا فَسَوفَ تَعلَمون؛
و خداوند فرمان داده دو معبود انتخاب نكنيد، معبود (شما) تنها يكي است، تنها از (كيفر) من بترسيد. (بگذار) نعمتهائي را كه به آنها داده ايم
کفران كنند و چند روزي (از اين متاع دنيا) بهره گيرند، اما بزودي خواهيد دانست (سرانجام كارتان به كجا خواهد كشيد.)»
۶. «امِ اتَّخَذوا ءالِهَةً مِنَ الارضِ هُم يُنشِرون• لَو كانَ فيهِما ءالِهَةٌ الَّا اللَّهُ لَفَسَدَتا فَسُبحنَ اللَّهِ رَبّ العَرشِ عَمّا يَصِفون• لا يُسَلُ عَمّا يَفعَلُ وهُم يُسَلون؛
آيا آنها خداياني از زمين برگزيدند كه خلق مي‌كنند و منتشر مي‌سازند؟ اگر در آسمان و زمين خداياني جز
الله بود فاسد مي‌شدند (و نظام جهان برهم مي‌خورد) منزه است خداوند پروردگار عرش از توصيفي كه آنها مي‌كنند. هيچكس بر كار او نمي‌تواند خرده بگيرد، ولي در كارهاي آنها جاي سؤال و ايراد است.»
۷. «قُل انَّما يوحى الَىَّ انَّما الهُكُم الهٌ وحِدٌ فَهَل انتُم مُسلِمون• فَان تَوَلَّوا فَقُل ءاذَنتُكُم عَلى سَواءٍ وان ادرِى اقَريبٌ ام بَعيدٌ ما توعَدون• انَّهُ يَعلَمُ الجَهرَ مِنَ القَولِ ويَعلَمُ ما تَكتُمون؛
بگو تنها چيزي كه به من وحي مي‌شود اين است كه معبود شما خداي يگانه است، آيا (با اينحال)
تسلیم (حق) مي‌شويد؟ (و بتها را كنار مي‌گذاريد ؟). اگر (با اين همه) رويگردان شوند بگو من به همه شما يكسان (از عذاب الهي) اعلام خطر مي‌كنم، و نمي‌دانم آيا وعده (عذاب خدا) به شما نزديك است يا دور؟! او سخنان آشكار را مي‌داند و آنچه را كتمان مي‌كنيد (نيز) مي‌داند (و چيزي بر او مخفي نيست).»
۸. «مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِن ولَدٍ وما كانَ مَعَهُ مِن الهٍ اذًا لَذَهَبَ كُلُّ الهٍ بِما خَلَقَ ولَعَلا بَعضُهُم عَلى بَعضٍ سُبحنَ اللَّهِ عَمّا يَصِفون• علِمِ الغَيبِ والشَّهدَةِ فَتَعلى عَمّا يُشرِكون• قُل رَبّ امّا تُرِيَنّى ما يوعَدون؛
خدا هرگز فرزندي براي خود برنگزيده، و معبود ديگري با او نيست كه اگر چنين مي‌شد هر يك از خدايان مخلوقات خود را تدبير و اداره مي‌كردند و بعضي بر بعضي ديگر تفوق مي‌جستند (و جهان هستي به تباهي كشيده مي‌شد) منزه است خدا از توصيفي كه آنها مي‌كنند. او از پنهان و آشكار آگاه است، او برتر است از اينكه شريك براي او قائل شوند. بگو پروردگارا! اگر بخشي از عذابهائي را كه به آنها وعده داده شده به من نشان دهي.»
۹. «ان كادَ لَيُضِلُّنا عَن ءالِهَتِنا لَولا ان صَبَرنا عَلَيها وسَوفَ يَعلَمونَ حينَ يَرَونَ العَذابَ مَن اضَلُّ سَبيلا؛
اگر ما بر پرستش خدايانمايان
استقامت نكنيم بيم آن مي‌رود كه او ما را گمراه سازد! اما هنگامي كه عذاب الهي را ديدند به زودي مي‌فهمند چه كسي گمراه بوده است؟!»
۱۰. «افَمَن وَعَدنهُ وَعدًا حَسَنًا فَهُوَ لقيهِ
كَمَن مَتَّعنهُ مَتعَ الحَيوةِ الدُّنيا ثُمَّ هُوَ يَومَ القِيمَةِ مِنَ المُحضَرين• ويَومَ يُناديهِم فَيَقولُ اينَ شُرَكاءِىَ الَّذينَ كُنتُم تَزعُمون• قالَ الَّذينَ حَقَّ عَلَيهِمُ القَولُ رَبَّنا هؤُلاءِ الَّذينَ اغوَينا اغوَينهُم كَما غَوَينا تَبَرَّأنا الَيكَ ما كانوا ايّانا يَعبُدون• وقيلَ ادعوا شُرَكاءَكُم فَدَعَوهُم فَلَم يَستَجيبوا لَهُم ورَاوُا العَذابَ لَو انَّهُم كانوا يَهتَدون• ويَومَ يُناديهِم فَيَقولُ ماذا اجَبتُمُ المُرسَلين• فَعَمِيَت عَلَيهِمُ الانباءُ يَومَذٍ فَهُم لا يَتَساءَلون؛
آيا كسي كه به او
وعده نيك داده ايم و به آن خواهد رسيد، همانند كسي است كه متاع
زندگی دنیا به او داده ايم، سپس روز قيامت (براي حساب و جزا) احضار مي‌شود. روزي را به خاطر بياوريد كه خداوند آنها را ندا مي‌دهد، و مي‌گويد: كجا هستند شريكاني كه براي من مي‌پنداشتيد؟! گروهي (از معبودان) كه فرمان عذاب درباره آنها مسلم شده مي‌گويند: پروردگارا ما اين (
عابدان) را گمراه كرديم (آري) ما آنها را گمراه كرديم همانگونه كه خود گمراه شديم، ما از آنها بيزاري مي‌جوئيم، آنها در حقيقت ما را نمي‌پرستيدند (بلكه
هوای نفس خويش را
پرستش مي‌كردند).به آنها (عابدان) گفته مي‌شود شما معبودهايتان را كه شريك خدا مي‌پنداشتيد بخوانيد (تا شما را ياري كند) آنها معبودهايشان را مي‌خوانند، ولي جوابي به آنها نمي‌دهند. در اين هنگام عذاب الهي را (با چشم خود) مي‌بينند، و
آرزو مي‌كنند اي كاش هدايت يافته بودند. به خاطر بياوريد روزي را كه خداوند آنها را ندا مي‌دهد و مي‌گويد: به پيامبران چه پاسخي گفتيد؟ در اين هنگام همه اخبار بر آنها پوشيده مي‌ماند (حتي نمي‌توانند) از يكديگر سؤالي كنند!»
۱۱. «فَاذا رَكِبوا فِى الفُلكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخلِصينَ لَهُ الدّينَ فَلَمّا نَجّهُم الَى البَرّ اذا هُم يُشرِكون• لِيَكفُروا بِما ءاتَينهُم ولِيَتَمَتَّعوا فَسَوفَ يَعلَمون؛؛
هنگامي كه سوار بر
کشتی شوند خدا را با اخلاص مي‌خوانند (و غير او را فراموش مي‌كنند) اما هنگامي كه خدا آنها را به
خشکی رسانيد و نجات داد باز مشرك مي‌شوند! (بگذار) آياتي را كه به آنها داده ايم انكار كنند و از لذات زودگذر زندگي بهره گيرند اما به زودي خواهند فهميد!»
۱۲. «واذا مَسَّ النّاسَ ضُرٌّ دَعَوا رَبَّهُم مُنيبينَ الَيهِ ثُمَّ اذا اذاقَهُم مِنهُ رَحمَةً اذا فَريقٌ مِنهُم بِرَبّهِم يُشرِكون• لِيَكفُروا بِما ءاتَينهُم فَتَمَتَّعوا فَسَوفَ تَعلَمون؛
هنگامي كه
ضرر و ناراحتي به مردم برسد پروردگار خود را مي‌خوانند و به سوي او باز مي‌گردند اما هنگامي كه رحمتي از خودش به آنها بچشاند گروهي از آنان نسبت به پروردگارشان مشرك مي‌شوند. (بگذار) نعمتهائي را كه ما به آنها داده ايم
کفران كنند و (از نعمتهاي زودگذر دنيا هر چه مي‌توانيد) بهره گيريد اما به زودي خواهيد دانست (كه نتيجه
كفران و كامجوئيهاي بيحساب شما چه بوده است).»
۱۳. «اجَعَلَ الألِهَةَ الهًا وحِدًا انَّ هذا لَشَى‌ءٌ عُجاب• وانطَلَقَ المَلَا مِنهُم انِ امشوا واصبِروا عَلى ءالِهَتِكُم انَّ هذا لَشَى‌ءٌ يُراد• اءُنزِلَ عَلَيهِ الذّكرُ مِن بَينِنا بَل هُم فى شَكٍّ مِن ذِكرى بَل لَمّا يَذوقوا عَذاب؛
آيا او بجاي اينهمه خدايان خداي واحدي قرار داده ؟ اين راستي چيز عجيبي است؟! سركردگان آنها بيرون آمدند و گفتند برويد و خدايانتان را محكم بچسبيد كه مي‌خواهند ما را به سوي
بدبختی بكشانند! آيا از ميان همه ما،
قرآن تنها بر او (
محمد) نازل شده ؟، آنها در حقيقت در اصل وحي من ترديد دارند بلكه آنها هنوز عذاب الهي را نچشيده اند (كه اينچنين گستاخانه سخن مي‌گويند).»
۱۴. «قُل انّى اخافُ ان عَصَيتُ رَبّى عَذابَ يَومٍ عَظيم• فاعبُدوا ما شِئتُم مِن دونِهِ قُل انَّ الخسِرينَ الَّذينَ خَسِروا انفُسَهُم واهليهِم يَومَ القِيمَةِ الا ذلِكَ هُوَ الخُسرانُ المُبين• لَهُم مِن فَوقِهِم ظُلَلٌ مِنَ النّارِ ومِن تَحتِهِم ظُلَلٌ ذلِكَ يُخَوّفُ اللَّهُ بِهِ عِبادَهُ يعِبادِ فاتَّقون؛
بگو: من اگر نافرماني پروردگارم كنم از عذاب روز بزرگ
قیامت (او) مي‌ترسم. شما هر كس را جز او مي‌خواهيد بپرستيد، بگو:
زیانکاران واقعي كساني هستند كه سرمايه وجود خويش و بستگانشان را در روز قيامت از دست داده اند آگاه باشيد زيان آشكار همين است. براي آنها از بالاي سرشان سايبانهائي از آتش، و در زير پايشان نيز سايبانهائي از آتش است، اين چيزي است كه خداوند با آن بندگانش را
تخویف مي‌كند، اي بندگان من از نافرماني من بپرهيزيد.»
۱۵. «قُل انَّما انا بَشَرٌ مِثلُكُم يوحى الَىَّ انَّما الهُكُم الهٌ وحِدٌ فَاستَقيموا الَيهِ واستَغفِروهُ وويلٌ لِلمُشرِكين؛
بگو من فقط انساني مثل شما هستم كه اين حقيقت بر من
وحی مي‌شود كه معبود شما تنها يكي است، پس تمام توجه خويش را به او كنيد، و از وي
آمرزش طلبيد، واي بر مشركان!»
۱۶. «القيا فى جَهَنَّمَ كُلَّ
كَفّارٍ عَنيد• مَنّاعٍ لِلخَيرِ مُعتَدٍ مُريب• الَّذى جَعَلَ مَعَ اللَّهِ الهًا ءاخَرَ فَالقياهُ فِى العَذابِ الشَّديد؛
(خداوند فرمان مي‌دهد:) در
جهنم بيفكنيد هر
كافر متکبر و لجوج را. آن كسي كه شديدا مانع خير است، متجاوز است، و در شك و
تردید (حتي ديگران را به ترديد مي‌افكند). آن كسي كه معبود ديگري با خدا قرار داده (آري) او را در عذاب شديد بيفكنيد!»
۱۷. «فَسَتُبصِرُ ويُبصِرون• بِاييّكُمُ المَفتون؛
و به زودي تو مي‌بيني و آنها نيز مي‌بينند. كه كداميك از شما مجنون هستيد.»
۱۸. «انَّ الَّذينَ
كَفَروا مِن اهلِ الكِتبِ والمُشرِكينَ فى نارِ جَهَنَّمَ خلِدينَ فيها اولكَ هُم شَرُّ البَريَّة؛
كافران از
اهل کتاب و مشركان در دوزخند، جاودانه در آن مي‌مانند، آنها بدترين مخلوقاتند.»
تهديد مشركان از سوى
ابراهیم علیه‌السلام به عذاب الهى، به سبب تكذيب
رسالت وى:
«وابرهيمَ اذ قالَ لِقَومِهِ اعبُدُوا اللَّهَ واتَّقوهُ ذلِكُم خَيرٌ لَكُم ان كُنتُم تَعلَمون• وان تُكَذّبوا فَقَد كَذَّبَ امَمٌ مِن قَبلِكُم وما عَلَى الرَّسولِ الَّا البَلغُ المُبين؛
ما ابراهيم را فرستاديم، هنگامي كه به قومش گفت: خدا را
پرستش كنيد، و از او بپرهيزيد كه اين براي شما بهتر است اگر بدانيد. اگر شما (مرا) تكذيب كنيد، امتهاي پيش از شما نيز (پيامبرانشان را) تكذيب كردند وظيفه فرستاده خدا جز ابلاغ آشكار نيست. (ابراهيم) گفت: شما غير از خدا بتهائي براي خود انتخاب كرده ايد كه مايه
دوستی و
محبت ميان شما در زندگي دنيا باشد، سپس روز قيامت هر يك به ديگري
کافر مي‌شويد و يكديگر را
لعن مي‌كنيد و جايگاه شما
آتش است و هيچ يار و ياوري نخواهيد داشت!»
تهديد شدن مشركان به
نابودی، در صورت
آواره ساختن
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله از
مکّه:
«وان كادوا لَيَستَفِزّونَكَ مِنَ الارضِ لِيُخرِجوكَ مِنها واذًا لا يَلبَثونَ خِلفَكَ الّا قَليلا• سُنَّةَ مَن قَد ارسَلنا قَبلَكَ مِن رُسُلِنا ولا تَجِدُ لِسُنَّتِنا تَحويلا؛
نزديك بود آنها تو را از اين
سرزمین با نيرنگ و
توطئه ريشه كن و بيرون سازند، اما هر گاه چنين مي‌كردند (گرفتار مجازات سخت الهي مي‌شدند و) بعد از تو جز مدت كمي باقي نمي‌ماندند! اين
سنت (ما) در پيامبراني است كه پيش از تو فرستاديم، و هرگز براي سنت ما تغيير و دگرگوني نخواهي يافت.»
انذار مشرکان (قرآن) و
تهدید کافران (قرآن).
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۹، ص۳۶۳، برگرفته از مقاله «تهدیدشدگان (مشرکان)».
